هومن جعفری
بدون تعارف باید گفت که از علی کفاشیان کسی انتظاری نداشت اما تاج با این همه اخم ذاتی و این همه تلاش برای آنکه نشان دهد خیلی پرزیدنت تر از نفر قبلی است ، قطعا باید پاسخگوی وضعیت فعلی فوتبال ایران باشد.
این روزها فوتبال ایران در شرایط حساسی قرار دارد. اختلافات پیش آمده بین کارلوس کروش و برانکو ایوانکوویچ سبب شد تا شاهد اتفاقی عجیب و باورنکردنی و کاملا بی سابقه باشیم. پس فرستادن – واژه دیگری به ذهنمان نمی رسد – هفت ملی پوش پرسپولیس و حتی اجازه دادن به زهیوی برای جدایی از اردوی تیم ملی و مذاکره با باشگاه‌های قطری و همچنین تهدید سروش رفیعی  که اگر    می خواهی به پرسپولس بروی همین الان این اردو را ترک کن ، رخدادی است که در وصف آن هیچ کلمه ای بهتر از لجبازی پیدا نمی کنیم!
اما آنچه پشت دعوای کارلوس کروش و برانکو ایوانکوویچ دیده نمی شود وضروری است که رسانه ها بیشتر به آن توجه کنند، چرایی برگزاری اردو در کشور امارات است. اول اینکه بازی با مراکش در امارات نه ارزشی داشت و نه ضرورتی چرا که باید به روند برگزاری بازی در کشور ثالث پایان بدهیم نه اینکه خودمان به آن دامن بزنیم! ایران کشوری امن است که زندگی در آن به شکلی کاملا طبیعی جریان دارد و دلیلی برای بازی نکردن مسابقه بین المللی فوتبال وجود ندارد.اگر می خواهیم با مراکش بازی کنیم میزبانی در تهران یا بازی در زمین حریف ایرادی ندارد اما نفس حضور در امارات – که دیدید در انتها چه رکبی به مسوولان خوش خیال فوتبال ما زد -  حتی ارزش بازی با برزیل را هم ندارد.چرا با دست خودمان تمام سود مادی و معنوی برگزاری یک دیدار پر سود را به دشمن – نه همسایه و نه دوست -  واگذار کنیم؟
فدراسیون و سازمان لیگ باید پاسخگوی این باشند که چرا تیم ملی باید مسابقه‌ای را برگزار کند که در برنامه سازمان لیگ قید نشده و در نتیجه مربیان برای این تاریخ روی برنامه‌های آماده‌سازی تیم های خود حساب کرده‌اند! از همه مهمتر اینکه وقتی این بازی دوستانه لغو شده، چرا باید تیم ملی به این اردو برود؟ پرسش هایی که برانکو ایوانکوویچ مطرح کرد نه غیر منطقی بود و نه اشتباه. او دست روی نقطه‌ای گذاشت که اگر کارلوس کروش سرمربی تیم پدیده یا سایپا یا ذوب آهن یا هر تیم بی بازیکن یا بازیکن داری در اردوی تیم ملی هم بود، به آنها اعتراض می‌کرد.
کار به یکه تازی‌های کارلوس کروش نداریم . الان سوال مدیران و مریبان لیگ در ایران این است که برنامه‌های اعلام شده توسط سازمان لیگ اعتبار دارد یا نه ؟ از کجا معلوم که دو هفته دیگر کارلوس کروش دوباره ملی‌پوشان را دورهم جمع نکند و به کشور دیگری نبرد؟
جدا از این ضعف و بی‌برنامگی فدراسیون فوتبال وسازمان لیگ ، باید به نکته دیگری اشاره کنیم.حالا بر فرض که فدراسیون فوتبال به هر دلیل غیرموجهی حاضر به برگزاری یک دیدار دوستانه با مراکش در امارات شد. لغو شدن این بازی و بر هم خوردن همین برنامه نیم بند نباید باعث اعتراض فدراسیون در خواب فرو رفته ما شود؟ شرم آور نیست که مراکش و امارات اینگونه با اعصاب و روان و آبرو و اعتبار فوتبال ایران بازی می کنند؟ یادمان باشد قد فوتبال ایران با تمام کوشش های علی کفاشیان و ظاهرا تلاش‌های مشابه تاج ، هنوز آنقدرها کوتاه نشده که این دو کشور بخواهند تیم یک رنکینگ فیفا در آسیا را بازی دهند!
به مساله کروش و برانکو در مطب دیگری ورود می کنیم. سوال اما اینجاست. تیم ملی جز کارلوس کروش بزرگتر ندارد؟ افشین پیروانی که روی حرف کروش حرف نمی زند و کلا در موقعیتی نیست که بخواهد تصمیمی غیر از تصمیم‌های او بگیرد یا با او مخالفتی کند. این از او! دیگران خوابند؟ آقای تاج چگونه اجازه می دهند که سرمربی تیم ملی به این دور تسلسل دست بزند و ابتدا بازیکنان را از باشگاه‌ها بگیرد و به دبی ببرد و بعد هم خیلی راحت 8 بازیکن را به بهانه های واهی از اردو پس بفرستد! نه مذاکره زهیوی با تیم قطری ضرورتی داشت – و می شد در همان دبی صورت بگیرد - و نه بازیکنان پرسپولیس خطایی مرتکب شده بودند که بخواهند اینگونه از اردو به بیرون هدایت شوند! هیچ تحلیل گری نبوده که نگوید این اقدام کروش برای بر هم زدن اردوی نسبتا یکدست و کم حاشیه پرسپولیس رخ داده و در حقیقت نوعی سنگ اندازی در مسیر حرکت تیم قهرمان نیم فصل در مسیر دشوار تر فصل دوم مسابقات لیگ است! سرمربی تیم ملی قبلا همین بلا را بر سر مانوئل ژوزه و امیر قلعه نویی هم آورده بود.
حالا بر فرض که نباید از افشین پیروانی و محمدرضا ساکت هم انتظاری داشته باشیم – که روی اقتدار و مدیریت دومی خیلی بیشتر حساب کرده بودیم - ، آقای تاج کجا تشریف دارند؟خوابند یا بیدار؟مسوولیت اجرایی دارند یا صرفا در فدراسیون ناظر بدون حق رای بودند و خبر نداشتیم؟
و آیا نه اینکه سکوت و بی تصمیمی مسوولان فدراسیون در این شرایط بیشتر از هر چیزی به دلیل برگزاری اردویی است که از ابتدا تمام رسانه ها و مربیان لیگ مخالفت خود را با برگزاری آن اعلام کرده بودند؟ اردویی که قراربود به برگزاری یک مسابقه منتج شود که به آن هم نرسیدیم تا یک بار دیگر با صدای بلند فریاد بزنیم : چرا باید به امارات می رفتیم؟ چه منافع ملی یا شخصی در امارات انتظار ما را می کشید که برآورده شد؟ برای منفعت چه کسی به امارات رفتیم و این دعواها و هجمه ها را به جان خریدیم؟ چه عایدمان شد در دبی؟