3

2

4

3

2

صفحه 5

چرا رسانه‌های رسمی شکست می‌خورند؟

 ️  امیر دبیری مهر

در این مساله که قدرت اقناع کنندگی رسانه های رسمی مانند صداوسیما و خبرگزاری‌های وابسته به حکومت فراتر از تصور پایین آمده دیگر شکی باقی نمانده است. شاهد این واقعیت ترکتاری و میدان داری شبکه های خارجی بویژه شبکه ایران اینترنشنال است که بجای یک رسانه حرفه ای در قالب اتاق جنگ روانی علیه جمهوری اسلامی وارد عمل شده است . بویژه در حوادث اخیر و با فیلترینگ ی فضای مجازی؛ پاس گلی به این شبکه ها داده شد تا نفوذ و تاثیرگذاری انها بر ذهن و باور بیشتر شود. اما باید به این مهم اندیشید که چرا اینگونه شده و چرا رسانه های رسمی اینچنین کم رونق و کم تاثیر شدند؟من در این یادداشت فقط به یک نمونه از راهبردهای از اساس غلط رسانه ای که در واقع زمین فریب برای رسانه های داخلی بوده می پردازم که این وضعیت را ایجاد کرده است . آن راهبرد غلط و گمراه کننده که تله موش رسانه های رسمی است این است که این رسانه‌ها این تصور دارند که مهمترین وظیفه‌ی انقلابی آنها پاسخ دادن به دروغ ها و شبهه ها و شایعات رسانه‌های خارجی و برانداز بویژه ایران اینترنشنال است...این یعنی انفعال محض و در زمین دشمن بازی کردن . بنده پیشتر نیز در کلاسهای درس و کارگاه های تخصصی رسانه این تذکر اساسی را به بسیاری از رسانه ها بویژه حوزه سیاسی صداوسیما داده بودم که وارد این تله موش نشوند.این بازی فریب موجب شده این رسانه ها بجای درک و فهم درست واقعیت و پاسخ به نیازهای خبری افکار عمومی و رفع ابهامات بدون وارد شدن به منازعات و جنگ روایت ها؛ از صبح تا شام مشغول رصد رسانه های معاند و رقیب خود شده و در انتخاب سوژه ها و چینش خبرها اولویت خود را به خنثی سازی جریان سازی انها بدهند.این رفتار ناشی از این تصور غلط از مخاطب است که مردم و افکار عمومی درک درستی از واقعیات ندارند در جامعه زندگی نمی کند و مانند یک موجود منفعل در برابر اخبار و گزارش های رسانه های بیگانه تسلیم شده و رسانه های رسمی باید انها را نجات دهند.این تصور غلط همان تله موشی است که رسانه های رسمی را با این همه بودجه و امکانات کم تاثیر کرده است.رسانه پویا و اثرگذار برای مخاطب شعور و سطحی از فهم و درک قائل است بویژه در حوادث اخیر مخاطبان خود در جامعه هستند ریشه های نارضایتی ها را با گوشت و پوست و استخوان حس می کنند و غرض و مرض رسانه های بیگانه را هم بطور کلی می شناسند.درگیری ها و خشونت ها و فرق معترض و اغتشاش گر و مردم عادی و نفوذی خرابکار را می دانند و می بینند.این مردم برخلاف مقامات و مسولان ماشین ضد گلوله و شیشه دودی سوار نمی شنود و از خط ویژه عبور نمی کنند .سوار مترو و اتوبوس و تاکسی می شوند و واقعیات را بهتر از مسئولان حس و درک می کنند و از رسانه های رسمی انتظار دارند زبان و بازتاب دردها و رنج ها و مطالبات انها باشند.چه کسی برای مدیران رسانه های رسمی اثبات کرده که مردم ادعاهای رسانه های خارجی را دربست می پذیرند که اینها در خود احساس تکلیف می کنند تا فقط پاسخ انها را بدهند و از تکلیف اصلی خود باز بمانند و سرمایه اصلی خود یعنی اعتماد عمومی را به حراج بگذارند؟ ادامه این مسیر روز به روز اعتماد عمومی به رسانه های رسمی را کاهش داده و فضا رابرای شایعه پردازی و جنگ روانی رسانه های بدخواه ملت بیشتر فراهم می کند.