چند روز آینده لیست نهایی تیم ملی کره جنوبی با اعلام پائولو بنتو در خروجی وبسایت فدراسیون فوتبال این کشور قرار خواهد گرفت اما در آستانه این اتفاق مهم، همه چیز تحت تاثیر مصدومیت مهم‌ترین ستاره کره جنوبی است: سون هیونگ مین.

کسی فکرش را هم نمی‌کرد که پس از هم‌گروهی با پرتغال و اروگوئه که به خودی خود کابوس هر تیم آسیایی است، یک آسیب دیدگی هم به سراغ بهترین بازیکن این تیم بیاید. اما این اتفاق در آخرین دقایق بازی تاتنهام و مارسی رخ داد تا سون در آستانه از دست دادن جام جهانی قرار بگیرد.

با این حال و برخلاف بدبینی اولیه، همه چیز تاکنون به خوبی پیش رفته و ساعاتی پیش نیز فدراسیون کره سکوت خود در مورد این ستاره را شکست و در اظهارنظر رسمی از جراحی این بازیکن خبر داد.یک مقام رسمی فدراسیون فوتبال کره به خبرگزاری یونهاپ گفت: «خبرهایی را از تاتنهام دریافت کردم مبنی بر اینکه سون هیونگ مین به خوبی تحت عمل جراحی قرار گرفته است.» وی افزود: «هنوز زود است که درباره احتمال حضور سون هیونگ مین در جام جهانی صحبت کنیم، زیرا او به تازگی عمل جراحی خود را به پایان رسانده است.»

خبرگزاری یونهاپ همچنین تاکید کرد که فدراسیون فوتبال کره‌جنوبی ارزیابی مثبتی از وضعیت سون هیونگ مین دارد و تصور می‌کند که او آماده حضور در جام جهانی خواهد شد.

 

جرارد پیکه با بازوبند کاپیتانی، با پیراهن شماره 3 بارسا و همراه فرزندانش ساشا و میلان که کمی بعد با آنها وسط زمین مشغول بازی شد. این تصویر پایانی پیکه در شب خداحافظی اش از فوتبال در نوکمپ بود. ورزشگاهی که برای او مثل خانه اش می ماند. مراسمی که در آن نه از جلوه های ویژه خبری بود و نه هیچ ظرافت ویژه ای داشت.

 همه چیز ساده بود مثل آن ویدیویی که او پنجشنبه منتشر کرد و به همه گفت که زمان خداحافظی اش از فوتبال رسیده است. ویدیویی که همه را شوکه کرد. پس از 15 فصل و 35 سال وابستگی به بارسا، خداحافظی او ساده و البته سخت بود. صفاتی که برای او بیگانه اند اما خداحافظی او همینقدر ساده بود. او به صورت والدینش بوسه زد و پدربزرگش آمادئو را صمیمانه در آغوش گرفت. پدربزرگی که از بدو تولد، جرارد را عضو بارسلونا کرده بود. در ورزشگاه آهنگی از کلدپلی پخش می شد و فضایی غمگین بر نوکمپ حکمفرما بود. 

وقتی بازی بارسلونا-آلمریا تمام شد، حتی یکی از آن 90 هزار نفر هوادار حاضر در نوکمپ از جایش تکان نخورد. کسی نمی خواست به خانه برود چرا که برای وداع با اسطوره خود آمده بودند. فریادهای «پیکه، پیکه، پیکن‌بائر»، همه جا شنیده می شد و جرارد در محاصره هم تیمی هایش بود. او سپس در ورزشگاه دور افتخار زد. چراغ موبایل ها روشن شده بود و پیکه شروع به صحبت کرد. پیکه قرار نبود صحبت کند اما تغییر عقیده داد. حرف هایی که زد از ته دل و بدون برنامه ریزی و مشورت با افراد قابل اعتمادش بود. درست بر خلاف ویدیوی خداحافظی اش که یک ویدیوی متفکرانه و برنامه ریزی شده بود.

پس از تشکر از همه حتی تمام مدیران و اعضای هیئت مدیره سابق باشگاه، او به جایی رسید که دیگر نتوانست احساساتش را کنترل کند و شروع به گریه کرد:«وقتی بزرگ می شوید، به این درک می رسید که گاهی از شدت علاقه به یک چیز باید رهایش کنید.»

 همزمانی خداحدفظی او از فوتبال و رابطه شخصی اش با شکیرا که به اتمام رسیده، منقلب شدن او را اجتناب ناپذیر می کرد.

پیکه ادامه داد:«پس از عشق دیرینه بین من و بارسلونا، زمانش رسیده تا فضا را در اختیار جوانان بگذارم. اطمینان دارم که روزی به بارسلونا بر می گردم.» نوکمپ منفجر شد و همه فریاد پیکه رئیس را سر دادند. برای او چاره ای جز سکوت باقی نماند. پیکه در پایان گفت که این یک خداحافظی نیست:«17 سال در بارسلونا بودم و روزی بر می گردم. پدبزرگم در بدو تولد من را عضو بارسلونا کرد. همینجا متولد شدم و همینجا نیز خواهم مرد. زنده باید بارسا تا ابد.»

همین و دیگر تمام شد. مدافع بهترین بارسلونای تاریخ بی سر و صدا رفت ولی حس رهایی داشت و همانطور که خودش گفت، انگار باری از روی دوشش برداشته شده بود. ویدیوی خداحافظی پیکه که کاملا ناگهانی و غیرمنتظره بود، مدیریت باشگاه را شوکه و غافلگیر کرد چرا که فوتبالیست ها در نوامبر خداحافظی نمی کنند. به خصوص که اسطوره باشگاه هم باشی. آگاهانه یا ناآگاهانه، انگار پیکه چنین غافلگیری ای را دوست داشت. هیچ بنر عظیمی روی سکوها نبود چرا که برای چنین حرکتی باشگاه نیاز به زمان دارد. تنها پخش یک ویدیو از بهترین بازی های پیکه، ورود بازیکنان بارسا به زمین و گرم کردن با پیراهن شماره 3 پیکه و یکی دو بنر در سکوهای پشت دروازه عمده ترین تلاش های باشگاه برای قدردانی از پیکه بودند. برای بازیکنی که 30 جام با بارسا کسب کرد و 616 بازی با پیراهن آبی و اناری انجام داد. تنها لیونل مسی و اینیستا بیشتر از پیکه در بارسا جام بردند.

داستان پیکه و بارسلونا پایان خوشی نداشت، درست مثل داستان مسی و بارسا که غم انگیز بود. پول هرگز برای بچه ها ایجاد معضل نمی کند ولی همیشه محور گفت و گوهای بزرگان است و دلیلی برای آلوده شدن دوستی ها. مسیر پیکه و بارسا را نیز همین پول جدا کرد. پیکه آشکارا از اظهارنظرهای چند ماه اخیر خوان لاپورتا و متئو آلمانی دلخور بود. لاپورتا در یکی از نشست های خود صراحتا گفت که به دلیل عدم تمایل کاپیتان های باشگاه برای کاهش دستمزد، او مجبور شده برای ثبت قرارداد بازیکنان جدید به لالیگا تضمین مالی بدهد. پیکه بر این باور است که در پشت صحنه حملات و انتقادات به او شدیدتر نیز بوده است.

تا به امروز پیکه با درخواست باشگاه برای شرکت در یک نشست خبری در روز پنجشنبه و با حضور خوان لاپورتا مخالفت کرده است. او نمی خواهد وارد بازی رئیس شود. این دو در تابستان روبروی هم نشستند تا برای کاهش دستمزد به توافق برسند ولی به نتیجه ختم نشد. لاپورتا می خواست قراردادی که یک سال و نیم پیش پیکه، بوسکتس و آلبا با رئیس سابق بسته بودند را لغو کرده و قراردادی جدید با دستمزدی پایین تر ببندد اما موفق نشد. در دو هفته اخیر و به شکلی بی ‌سابقه، شعارهای پول پرست و مزدور در سکوهای نوکمپ و بر علیه پیکه شنیده شد. پیکه اما از بارسا رفت و 30 میلیون یورو را به باشگاه بخشید تا خیلی چیزها را ثابت کند. کسی که می خواهد روزی به عنوان رئیس به بارسا برگردد، خیلی زود و اینگونه 1-0 پیش افتاد.

 

 لس آنجلس اف سی بامداد دیروز در دیدار فینال ام ال اس به مصاف فیلادلفیا رفت و با گل گرت بیل در دقیقه 128 بازی به ضربات پنالتی کشید تا آنها بتوانند از این فرصت استفاده کنند و جام قهرمانی را به دست آورند. 

این اولین حضور این ستاره ولزی در ترکیب لس آنجلس پس از نزدیک به دو ماه بود که او به دلیل مصدومیت قادر به همراهی تیمش نبود اما ارزش و اهمیتش را در بازه زمانی خوبی نشان داد تا تحسین بسیاری را به همراه داشته باشد. 

این بازیکن حالا باید برای حضور در جام جهانی 2022 قطر آماده شود، جایی که تیم ملی کشورش باید با تیم ملی ایران، آمریکا و انگلیس رقابت کند تا بتواند به مرحله یک هشتم این رقابت‌ها صعود کند. 

چروندولو که پیش از این سابقه بازی در تیم ملی آمریکا را نیز دارد ابراز امیدواری کرد که این بازیکنش در لس آنجلس اف سی نتواند به بازی اول جام جهانی برابر آمریکا برسد تا فرصت آزار دادن خط دفاعی این تیم را نداشته باشد. 

او پس از قهرمانی در گفتگو با خبرنگاران اظهار داشت:« او بازیکنی است که کیفیت بسیاری دارد و می‌تواند در بازی‌های بزرگ سرنوشت‌ساز باشد. بیایید به خاطر تمام آمریکایی‌هایی که اینجا حاضر هستند امیدوار باشیم و دعا کنیم که او به بازی اول جام جهانی نرسد.»

این مربی آمریکایی با اشاره به توانایی‌های این بازیکن اضافه کرد:« گرت همیشه گرت است. او این را در تمرینات هم نشان داده است. او این فصل بسیار خوب بوده است. هروقت که احساس خوبی داشته باشد و فکر کند سالم است، می‌تواند در هر دیداری تعیین کننده باشد. به همین دلیل است که ما او را در چنین لحظاتی به زمین می‌آوریم. من دوست داشتم او 24 ساله بود.»

 

 ضربات پنالتی در دیدارهای مراحل حذفی تورنمنت‌های بزرگ نقش مهمی را برای هر تیم ایفا می‌کنند و هر ضربه آن بسیار تعیین کننده است. 

انگلیس در مرحله یک هشتم جام جهانی 2018 روسیه برابر کلمبیا قرار گرفت و در وقت‌های قانونی به تساوی 1-1 رضایت داد تا بازی به ضربات پنالتی کشیده شود و آنها موفق شدند در نهایت با نتیجه 3-4 برابر حریف به پیروزی برسند و راهی مرحله بعدی شوند. 

جوردن هندرسون تنها بازیکنی بود که پنالتی‌اش را در این بازی خراب کرد و حالا در کتاب زندگینامه جدیدی که منتشر کرده در این باره به صورت مفصل توضیح داده است. 

« دقایق پایانی روز سوم جولای در ورزشگاه اسپارتاک بود که به سمت نقطه پنالتی رفتم، توپ را با پای راستم بالا انداختم و سعی کردم آرام به نظر برسم. در واقع آرام هم بودم. احساس خوبی داشتم چون بارها تمرین کرده بودم. همه ما تمرین کرده بودیم. پنالتی و انگلیس در یک رقابت مهم و بزرگ همیشه در کنار هم قرار دارند. این بار من آماده و با اعتماد به نفس بودم. 

من سومین پنالتی‌زن بودم. بازی با گل مساوی دقایق پایانی یری مینا 1-1 شده بود و هری کین و مارکوس راشفورد دو پنالتی اول را به گل تبدیل کرده بودند. نمی‌خواستم به رکورد انگلیس در مسابقات قبلی فکر کنم. حتی نمی‌خواستم به گرت ساوت‌گیت فکر کنم که کنار زمین بود و 22 سال با پنالتی از دست رفته برابر آلمان در فینال یورو 1996 سروکار داشت. نمی‌خواستم همه من را به عنوان هندرسون که پنالتی را خراب کرد به خاطر بیاورند.

قدم جلو گذاشتم، توپ را روی آن نقطه قرار دادم. احساس خوبی داشتم. آدرنالین را حس می‌کردم. توپ را به سمت دروازه زدم و با خودم گفتم نباید خرابش کنم، تمرین کرده‌ام. همه چیز درست پیش رفت اما توپ به اندازه کافی پایین نبود. داوید اوسپینا به سمت آن پرید و دیدم که دستش با آن برخورد کرد و توپ بیرون رفت. از درون نابود شدم و همه چیز برایم از دست رفت. انگلیس و فوتبال همه زندگی من هستند و نمی‌خواستم باعث حذف تیمم باشم.»

 

 تا مدتی پیش کیلیان امباپه با قیمت 160 میلیون یورو باارزش‌ترین فوتبالیست جهان تلقی می شد اما پس از درخشش خیره‌کننده هالند در این فصل، قیمت مهاجم نروژی 20 میلیون یورو افزایش پیدا کرد و با 170 میلیون یورو تبدیل به ارزشمندترین بازیکنِ حال حاضر دنیای فوتبال شد.

این نخستین باری است که یک فوتبالیست از لیگ برتر انگلیس، ارزشمندترین بازیکن ترانسفر مارکت می‌شود. در ادامه این لیست هم وینیسیوس جونیور و فیل فودن به ترتیب با 120 و 110 میلیون یورو رتبه های سوم و چهارم را به خود اختصاص داده‌اند.

کیلیان امباپه 581 روز از ارلینگ هالند بزرگتر است و این اختلاف سنی باعث شده تا امباپه 300 بازی باشگاهی در کارنامه‌اش ثبت شده باشد، درحالی‌که هالند 200 بار در رده باشگاهی به میدان رفته است.

از نظر آمار و ارقام، وضعیت کیلیان نسبت به ارلینگ کمی بهتر است. وینگر فرانسوی 221 گل و 111 پاس گل و مهاجم نروژی 158 گل و 39 پاس گل در دوران حرفه‌ای خود به ثمر رسانده است. به عبارتی امباپه به طور میانگین 1.3 گل در هر بازی به ثمر رسانده و همین میانگین برای هالند 1.2 گل در هر بازی است.

در صورت مقایسه این دو ستاره در رده ملی از نظر افتخارات و کسب جام، با توجه به کشوری که پیراهن آن را بر تن می کنند، وینگر فرانسوی طبیعتا نسبت به مهاجم نروژی موفق‌تر است اما میانگین گلزنی هالند در رده ملی باورنکردنی است. او در 23 بازی که برای تیم ملی نروژ به میدان رفته 21 گل به ثمر رسانده و با ادامه همین روال، قطعا به آقای گل تاریخ نروژ تبدیل خواهد شد.