روزنامه امتیاز | شماره :3607

خشم مربی اخراجی بایرن: تشکر از همه جز ناگلزمان!

تونی تاپالوویچ، مربی دروازه‌بان‌های اخراج شده بایرن مونیخ، با انتشار پستی از تمام مربیانی که با آنها کار کرده بود یاد کرد اما نامی از یولیان ناگلزمان نبرد. باشگاه بایرن مونیخ روز دوشنبه اعلام کرد که همکاری‌اش با تاپالوویچ را قطع کرده و این مربی دیگر به عنوان مربی دروازه‌بان‌های این تیم فعالیت نخواهد داشت. او در طول دوران حضورش در این باشگاه با بسیاری از مربیان بزرگی که روی نیمکت این تیم حضور داشتند کار کرد و حتی در دوران هانسی فلیک ترفیع گرفت و به عنوان دستیار این مربی انتخاب شد. با این حال، حضور ناگلزمان در راس کادر فنی بایرن باعث شد که او بار دیگر صرفا به عنوان مربی دروازه‌بان‌ها به فعالیتش ادامه دهد. گفته شده بود که رابطه او و ناگلزمان به هیچ وجه خوب نبود و حسن صالح حمیدزیچ تلاش زیادی برای بهبود این شرایط انجام داد که در نهایت هم ناکام بود. سرمربی بایرن معتقد بود که او نظرات و تصمیم‌های کادر فنی را به سایر بازیکنان و خصوصا مانوئل نویر انتقال می‌دهد. تاپالوویچ با انتشار تصویری از دوران حضورش در بایرن نوشت:« برای این 11.5 سال فراموش نشدنی سپاسگزارم! دوران حضور من در بایرن پس از بیش از یک دهه امروز به شکلی غیرمنتظره تمام شد. دوست دارم از همه کسانی که در طول این سال‌ها با آنها دیدار داشتم و با اعتماد بسیار با آنها کار کردم تشکر کنم، مربیان بزرگ، بازیکنان قهرمان و مهم‌تر از همه، انسان‌هایی عالی! به خاطر همه چیز سپاسگزارم و همیشه تمام خاطرات را به یاد خواهم داشت!

«کومان»، وارث یک صندلی با تاریخی بزرگ؛

نام‌های ابدی کم‌افتخار

سرمربی جدید هلند پشت سر نام‌های بزرگی روی کار آمده است.

پذیرفتن یک شغل در حالت عادی فقط به صلاحیت فنی و روحی افراد برای تصدی آن بستگی دارد و در مصاحبه شغلی و پس از تایید صلاحیت‌ها، صرفا انتظارات جاری به مسئول جدید گوشزد می‌شود. این فرایند در حالتی خاص شکلی خاص به خود می‌گیرد و ممکن است کارفرما پس از تایید قابلیت‌های متصدی جدید یک شغل و پایان مصاحبه کمی درنگ کند و با لحنی تغییر کرده و جدیتی غریب به فرد جدید مجموعه نکات دیگری را به موارد قابل توجه بیفزاید. از شایع‌ترین این نکات، سوابق افراد پیشین شغل است و اگر آن‌ها ضعف مشهود یا دستاورد بزرگی داشته باشند، فرد جدید باید آن‌ها را بداند و خودش را برای فشاری بیش‌تر از حالت عادی آماده کند. رونالد کومان روی نیمکتی نشسته که مردان قبلی او اگر چه دستاورد کمی از جنس بردن عناوین بین المللی داشته‌اند اما مردانی بودند که فوتبال را تحت تاثیر شیوه کار خود قرار دادند و احتمالا سران فوتبال هلند هم به مرد جدید هدایت تیم ملی فوتبال این کشور پس از پایان مصاحبه گوشزد کرده باشند که در پستی قرار گرفته که مردان بزرگ و تاثیرگذاری مانند رینوس میشل، گاس هیدینگ و لویی فن‌خال سابقه کار در آن را داشته‌اند. کومان باید نسل جدید لاله‌های نارنجی را به موفقیتی برساند که چنین مردان بزرگی هم از رسیدن به آن باز مانده‌اند. او شاید تحت تاثیر هیجان شغل جذابش به این موضوع پی نبرده باشد که شغل جدیدش هرگز آسان‌تر از کار روی نیمکت پر فشار بارسلونا نیست. مرد هلندی، نبرد بزرگی را برای اثبات قابلیت‌های خود شروع کرده که اگر در آن موفق باشد مانند سرمربیان بزرگ تاریخ هلند در خاطره فوتبال دنیا ماندگار خواهد شد. به این بهانه مردان سابق نیمکت لاله‌های نارنجی را از خاطر می‌گذرانیم.

رینوس میشل؛ اسطوره نیمکت

او در نگاه بسیاری از اهالی فوتبال به عنوان بهترین مربی تاریخ شناخته می‌شود؛ مرد صاحب سبکی که با بارسلونا به قهرمانی باشگاه‌های اسپانیا هم رسید و البته نقطه درخشان‌تر کارنامه‌اش به دوران هدایت آژاکس برمی‌گردد. آژاکس آمستردام با رهبری رینوس میشل تیمی فراموش نشدنی بود که فاتح 4 قهرمانی لیگ داخلی و البته یک جام باشگاه‌های اروپا شد و سرمربیان فوتبال در سراسر دنیا این تیم و سرمربی‌اش را جزو الگوهای غیرقابل چشم‌پوشی برای موفقیت می‌دانند. بزرگانی مانند یوهان کرایف و آری هان شاگردان میشل در قهرمانی اروپا با آژاکس بودند. اضافه بر این‌ها رینوس میشل تنها کسی بود که موفق شد در نهایت ویترین خالی لاله‌های نارنجی را به یک جام معتبر بین المللی آراسته کند. او 3 دوه سرمربی هلند بود که یکی از این دوره‌ها با شکست در فینال جام جهانی 1974 مقابل آلمان میزبان همراه بود. این پایان کار میشل نبود و این مرد بزرگ عرصه مربیگری در نهایت موفق شد در جام ملت‌های 1988 با غلبه بر شوروی، هلند را به تنها قهرمانی‌اش در جام‌های معتبر برساند. در هلند همه متقاضیان سرمربیگری می‌خواهند خاطرات او را زنده کنند و برای موفقیت در پروژه‌های خود رینوس میشل را الگو قرار می‌دهند. بزرگ‌ترین شخصیتی که رونالد کومان و همه سرمربیان هلند با او مقایسه می‌شوند، میشل نام دارد و لاله‌های نارنجی آرزو می‌کنند تا یک نسخه دیگر از او در فوتبال آکادمیک هلند دوباره ظهور کند.

گاس هیدینک؛ آقای تورنمنت‌های بزرگ

کافی بود تیمتان را برای موفقیت در یک تورنمنت به او بسپارید و فرقی نمی‌کرد که تیم شما در چه سطحی قرار دارد. او کارش را بلد بود و از ضعیف‌ترین ترکیب‌ها هم می‌توانست نتایج لازم را بیرون بیاورد. هیدینک اسطوره باشگاه آیندهوون به شمار می‌رود و او کسی بود که این باشگاه را در مقابل قدرت بی چون و چرای فوتبال هلند یعنی آژاکس مطرح کرد. گاس هیدینگ 6 بار فاتح لیگ داخلی کشورش شد و با آیندهوون حتی به دستاورد بزرگ قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا هم رسید تا ثابت کند فارغ از نام و جایگاه تیم تحت هدایتش قادر است در دنیای فوتبال به هر ناممکنی امکان رخ دادن ببخشد. هیدینک که سابقه هدایت چلسی را هم در کارنامه دارد از مربیان صاحب سبک فوتبال هلند به شمار می‌رود و شیوه کار او همواره در آکادمی‌های پرورش مربی فوتبال مورد بازبینی قرار می‌گیرد. رونالد کومان حتی اگر رینوس میشل هم نباشد، اگر فقط یک نسخه جدید از گاس هیدینک نام بگیرد، هواداران تیم ملی از او بیش از انتظارات خودش راضی خواهند بود.

فرانک رایکارد؛ محبوب نوکمپ

هنوز هم هستند کسانی که بارسلونای دوران رایکارد با بازی رونالدینیو، اتوئو و دکو را حتی از بارسای نسخه پپ گواردیولا جذاب‌تر می‌دانند. سرمربی سابق آبی و اناری‌ها یکی دیگر از نسخه‌هایی بود که ثابت می‌کرد اگر می‌خواهید مربی تیم ملی هلند باشید باید در بارسلونا کار کنید و یا شکل برعکس این عبارت! رایکارد از آن دسته سرمربیانی بود که با تجربه کار روی نیمکت تیم ملی به بارسلونا آمد. دوران او روی صندلی هدایت لاله‌های نارنجی اگر چه به فتح جامی منجر نشد اما تیم او با شایستگی تمام پس از ایستادگی درخشان در مقابل ایتالیا و فقط به لطف درخشش سنگربان آتزوری از گردونه رقابت‌ها کنار رفت. رایکارد هم مانند میشل و هیدینگ سابقه قهرمانی باشگاهی اروپا را دارد و از این نظر باز هم فشار بیش‌تری روی رونالد کومان خواهد بود که کارنامه‌اش فاقد این موفقیت است. فرانک رایکارد هم به نوعی سبک فوتبال منحصر به خودش را در تیم‌های تحت هدایتش پیاده‌ می‌کرد و هلند و بارسلونا در دوران کاری او شکل خاص و زیبایی از فوتبال را ارائه می‌کردند.

برت فن‌مارویک؛ مرد نایب‌قهرمان

او را نه به خاطر بردن جام‌ها و یا کار در بارسلونا و نه حتی به خاطر سبک منحصر به فردی در هدایت تیمش، بزرگ نمی‌دانیم. فن‌مارویک فقط به خاطر کارنامه موفق و البته بدون جامش در دوران هدایت تیم ملی هلند به یاد آورده می‌شود. او خاطره رینوس میشل را تکرار کرد و بار دیگر لاله‌های نارنجی را به یک قدمی ایستادن بر قله فوتبال دنیا رساند که این بار اسپانیا اجازه بردن جام جهانی را به هلند نداد. گذشته از این آمار دوران کار فن‌مارویک روی نیمکت تیم ملی کشورش بسیار درخشان است و تیم تحت هدایت او در 52 مسابقه با 34 پیروزی و میانگین امتیاز 2.15 عملکرد درخشانی داشت. البته کار فن‌مارویک با قرار گرفتن در گروه مرگ جام ملت‌های اروپا 2012 با فضاحت تمام و شکست در هر 3 بازی مرحله گروهی به اتمام رسید اما این عملکرد هم باعث فراموش شدن او یا دستکم گرفتنش در تاریخ سرمربیان تیم ملی هلند نمی‌شود و کومان حتما با فن‌مارویک هم مقایسه خواهد شد.

لوئی فن‌خال؛ باز هم بارسلونا

نام آبی و اناری‌ها به نام لاله‌های نارنجی گره خورده است. آن‌ها نسبت عمیقی در دنیای فوتبال با یکدیگر دارند و لویی فن‌خال یکی دیگر از سرمربیان هر 2 تیم به شمار می‌رود. مرد کار کشته و صاحب سبک عرصه سرمربیگری ویترینی از افتخارات رنگارنگ و تجربیات گوناگون دارد. او با بارسلونا به قهرمانی لالیگا، با بایرن مونیخ به قهرمانی بوندس‌لیگا و با آژاکس به قهرمانی اردیویسه و لیگ قهرمانان اروپا رسید. در واقع او هم در ردیف همان سرمربیان هلندی و افرادی مانند میشل و رایکارد قرار می‌گیرد که در کارنامه‌اش هم قهرمانی اروپا و هم سابقه هدایت بارسلونا به چشم می‌خورد. فن‌خال آخرین سرمربی هلند پیش از کومان بوده است و شاید بیش‌ترین فشار روی مرد جدید نیمکت لاله‌های نارنجی به مقایسه کار او با کارنامه فن‌خال مربوط می‌شود.

...و بالاخره رونالد کومان

ظاهرا او از افتخارات رایج برای تصدی پست سرمربی‌گری تیم ملی کشورش فقط قهرمانی اروپا را کم دارد. در اردیویسه قهرمان شده و در بارسلونا هم کار کرده است. با این حال تردیدها در مورد صلاحیت کومان با توجه به دوران کار او در بارسا کم نیست. رونالد کومان به نوعی سعی کرده تا پا جای پای مردان بزرگ پیش از خود بگذارد اما به اندازه آن‌ها موفق نبوده و با مقایسه‌ای که طرفداران لاله‌های نارنجی میان او و مردان سابق نیمکت تیم ملی ترتیب می‌دهند، سرمربی سابق آبی و اناری‌ها فشاری که در نوکمپ تحمل می‌کرد را با خودش به نیمکت هدایت تیم ملی خواهد آورد. او باید ثابت کند از آنچه می‌گویند سزاوارتر و بهتر است و شکست در پروژه هدایت تیم ملی شاید آخرین تیر بر پیکر اعتباری باشد که کومان در جستجوی آن است.

فرانک لمپارد از هدایت اورتون برکنار شد

با تصمیم مدیران اورتون، فرانک لمپارد با تاخیر فراوان از هدایت این تیم برکنار شد. قبول شکست مقابل وستهام در ابتدای هفته که اورتون را به رتبه نوزدهم جدول فرستاده و هم امتیاز با قعر جدول باقی گذاشت، سرانجام مدیران اورتون را قانع کرد تا سرمربی نام‌آشنای خود را از کار برکنار کنند. فاصله اورتون با منطقه نجات اگرچه چندان زیاد نیست اما روند تیم تحت هدایت فرانکی، نشان از آن داشت که بعید است سناریو فصل گذشته در راه باقی ماندن در لیگ برتر در آخرین لحظات فصل، برای تافی‌ها تکرار شود. لمپارد که آخرین پیروزی تیمش به ماه اکتبر و دیدار مقابل کریستال‌پالاس باز می‌گشت، پس از آن در 10 دیدار به میدان رفت که علاوه بر قبول شکست مقابل حریفان و حذف از هر 2 رقابت جام اتحادیه و جام حذفی، در مسابقات لیگ برتر هم تنها 2 تساوی و 2 امتیاز به دست آورد که ثمره این عملکرد فاجعه‌بار، سقوط به رتبه نوزدهم و قرار نگرفتن در پایین‌ترین نقطه جدول به لطف تفاضل گل بهتر بود. حالا اورتون پس از استراحتی چند روزه و درحالی که سایر تیم‌های انگلیسی در جام حذفی و جام اتحادیه به میدان خواهند رفت، روز چهارم فوریه (شنبه 15 بهمن) میزبان آرسنال صدرنشین خواهد بود و پس از آن باید در خانه لیورپول، دربی مرسی‌ساید را برگزار کند. 18 دیدار و حداکثر 54 امتیاز تا پایان فصل برای اورتون باقی مانده و برای جان به در بردن از سقوط باتوجه به میانگین امتیازی تیم‌های سقوط کرده در فصول اخیر، تافی‌ها چاره‌ای جز کسب حداقل 15 امتیاز ندارند.فرانک لمپارد در دوران حضور به عنوان سرمربی در استادیوم گودیسون پارک، 44 بازی روی نیمکت سرمربی‌گری این تیم نشست و دو برابر بیش از آن که پیروز دیدارها باشد (12)، شکست را تجربه کرد (24). این بدترین عملکرد لمپارد روی نیمکت سرمربیگری تیم‌هایی بوده که هدایتشان را از آغاز دوران مربیگری از سال 2018 برعهده داشته و روی نیمکت چلسی هم عملکردی به مراتب بهتر از دوران حضورش به عنوان سرمربی اورتون داشت. او هرگز تعداد شکست‌های تیم‌هایش از تعداد پیروزی‌ها بیشتر نبوده و به نظر می‌رسد دوران فعالیت فرانکی در لیگ برتر به پایان رسیده است. او حداقل تا چند سال شاید محکوم به تجربه مربیگری در سطح پایین تر باشد و پس از آن به لیگ برتر بازگردد.

احتمال خروج کاپیتان اینتر در ژانویه!

ایجنت اشکرینیار تایید کرد که «هیچ امکانی» برای ماندن مدافع محبوب اینتر در این تیم وجود ندارد. میلان اشکرینیار سال گذشته به پاری سن ژرمن نپیوست، اما به نظر می‌رسد که این انتقال در سال 2023 با احتمال خروج از اینتر انجام شود. به گفته روبرتو سیستیچی، ایجنت مدافع نراتزوری، اینتر هیچ امکانی برای تمدید قرارداد میلان اشکرینیار پس از انقضای آن در ماه ژوئن ندارد. اشکرینیار سال گذشته به شدت با پیوستن به پاری سن ژرمن در ارتباط بود، اما هیچ انتقالی محقق نشد و مدافع میانی شروع به مذاکره مجدد برای قرارداد جدید با اینتر کرد. با این حال، ایجنت او روز دوشنبه تایید کرد که پیشنهاد اینتر در نهایت در دسامبر رد شد و او از آن زمان به باشگاه اعلام کرده است که در حال مذاکره با تیم‌های دیگر هستند. اشکرینیار که در شکست 1-0 شب دوشنبه مقابل امپولی از بازی اخراج شد، انتظار می‌رود در نهایت به پی اس جی بپیوندد، اگرچه سیستیچی از ذکر نام باشگاه‌هایی که با آن‌ها صحبت می‌کند خودداری کرد. سیستیچی به TeleNord گفت: «حقیقت این است که تصمیم اینتر برای قرار دادن میلان اشکرینیار در بازار نقل و انتقالات در تابستان توسط اینتر گرفته شد، نه توسط بازیکن. این انتخاب باشگاه بود که منجر به مذاکره بین اینتر و پاری سن ژرمن شد، که واضح است که ما از آن مطلع شده بودیم. در نقطه‌ای خاص، مذاکرات شکست خورد و ما نیز از این مرحله مطلع شده بودیم، تصمیمی که به ما بستگی ندارد و بازیکن با آرامش، حرفه‌ای و احترام مطلق به قرارداد آن را پذیرفت.»وی ادامه داد: «در پاییز سال گذشته به تمام درخواست‌های باشگاه پاسخ دادیم و پس از یک سری جلسات مقدماتی، درخواست مالی خود را ارائه کردیم و متعاقباً در ابتدای نوامبر 2022، باشگاه پیشنهادی را به ما ارائه کرد. حدود یک ماه بعد، قبل از کریسمس، تصمیم خود مبنی بر عدم پذیرش پیشنهاد آن‌ها را به اینتر اطلاع دادم، انتخابی که در ابتدای ژانویه، قبل از سوپرجام، زمانی که به مدیران جوزپه ماروتا و پیرو آوسیلیو نیز اطلاع دادم تکرار شد. فکر می‌کردیم آزاد هستیم که به پیشنهادات باشگاه‌های دیگر گوش دهیم. شاید این ارتباط اجباری نبود، اما برای بازیکن و من درست‌ترین راه برای ادامه کار بود، زیرا می‌دانستم جدیت و شفافیت بهترین راه برای ادامه کار است. تکرار می‌کنم، ما هرگز قرار ملاقاتی با اینتر را از دست نداده‌ایم.»

نیمه راه لیگ‌های اروپایی؛ مدعیان قهرمانی به صف شدند

تقریبا تمامی لیگ های معتبر اروپایی به نیمه راه خود رسیده اند و تا حدودی چهره تیم های مدعی قهرمانی مشخص شده است. در لیگ های ایتالیا و انگلیس امسال نام های جدیدی دیده می شود که خود را آماده کسب مقام قهرمانی کرده اند. در جذاب ترین لیگ اروپایی یعنی لیگ برتر انگلیس تیمی در صدر جدول قرار گرفته که در سال های اخیر همواره آن ها را بین رده های چهارم تا هشتم جدول می دیدیم که گرفتن سهمیه اروپایی نیز یک عملکرد موفق برای آن ها محسوب می شد. آرسنال امسال با میکل آرتتا تمام حریفان را از پیش روی برمی‌دارد و به دنبال این است تا پس از حدود بیست سال دوباره جام قهرمانی را به خانه بیاورد. تیم جوان توپچی ها هواداران این تیم را امیدوار کرده تا بالاخره به انتظار آن ها برای کسب جام قهرمانی پایان دهد. پس از آرسنال نیز منچسترسیتی و منچستریونایتد قرار دارند که با روند سینوسی که در پیش گرفته اند به نظر نمی رسد بتوانند آرسنال را متوقف کنند. اما نکته جالب در لیگ جزیره عملکرد ضعیف لیورپول و چلسی بوده است که از حال روز خوشی برخوردار نیستند و با ادامه این روند حتی گرفتن سهمیه اروپایی نیز در دسترس آن ها نخواهد بود.سری آ ایتالیا امسال بالاخره به جز میلان، اینتر و یوونتوس یک نام جدید اما هیجان انگیز را در صدر خود می بیند. ناپولی عزم خود را جزم کرده تا در استادیوم دیگو آرماندو مارادونا اسکودتو را به ارمغان بیاورد و روح اسطوره باشگاه خود را شاد کند. در جدول رده بندی لیگ ایتالیا هم اکنون ناپلی ها با عملکرد فوق العاده خود ۵۰ امتیازی هستند و اختلافی بیش از ده امتیاز را با تیم دوم که میلان است ایجاد کرده اند. با این عملکردی که شاگردان لوچیانو اسپالتی از خود نشان می دهند به نظر می رسد که جام قهرمانی امسال را از همین حالا باید برای این تیم کنار بگذاریم. رقابت در لالیگا مانند چندین سال اخیر بین رئال مادرید و بارسلونا است. شاگردان ژاوی که در ابتدای فصل عقب تر از مادریدی ها بودند حالا با نتایج درخشانی که کسب کرده اند خود را به صدر جدول رسانده اند و اختلافی سه امتیازی با رقیب دیرینه خود ایجاد کرده اند. پس از این دو تیم نیز به ترتیب تیم های رئال سوسیداد، اتلیتکو مادرید و ویارئال جای گرفته اند که رقابتی دیدنی برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا با هم خواهند داشت.

اودگارد، مغز متفکر توپچی‌ها

️ محسن بهره دار

آرسنال این روزها فقط به یک چیز فکر می کند و آن هم رسیدن به قهرمانی و بالا بردن جام توسط پسری که حالا فرمانده و همه کاره تیم آرتتا و پایتخت کشور انگلستان می باشد و او کسی جز « مارتین اودگارد» نمی باشد. اودگارد اولین بار در سن ۱۶ سالگی در سطح اول نروژ بازی می کرد و همه او را یک مسی دیگر از اسکاندیناوی می دانستند که طبق معمول رئال مادرید آن را خرید و برای آینده تیم خود سرمایه‌گذاری کرد. اودگار در همان روزهای نخست به تمرینات تیم اول رئال آمد و چون تیم هافبک های بزرگی داشت او را چند بار به تیم های مختلف قرض دادند و او نتوانست بخاطر مصدومیت و عدم اعتماد سرمربیان در رئال بدرخشد و بعد از چند سال به صورت دائمی به آرسنال پیوست. آرتتا وقتی به عنوان سرمربی توپچی‌های لندن انتخاب شد، مارتین اودگارد را به عنوان طراح و مغز متفکر تیم خود انتخاب کرد و بازوبند کاپیتانی را به او سپرد تا کاری که ونگر سالها با سس فابرگاس جوان کرد و او را در اوج جوانی به‌ عنوان رهبر تیم خود انتخاب کرد و جواب گرفت را این بار ارتتا تکرار کند. آرسنال این فصل بر پایه تکنیک پرسینگ و مالکیت توپ و طراحی مارتین اودگارد و پاس های دقیق او به عنوان مدعی اول قهرمانی لیگ برتر جزیزه به شمار می‌رود و اگر فصل را همین گونه ادامه دهد بعد از سالها این بار یک جوان باهوش نروژی جام قهرمانی را به هواداران شهر لندن هدیه خواهد داد.بازی‌خوانی، هوش، بازی‌سازی و کلاس بالای پا به توپ اودگارد، می‌تواند عصای دست هر کسی باشد که روی نیمکت آرسنال می‌نشیند و ستاره‌ نروژی تیم آرتتا توانایی‌هایش را به کادر فنی ثابت کرده و کنار گذاشتنش او از ترکیب تیم برای آرتتا به امری محال بدل کرده است. مارتین اودگارد می‌تواند قلب تپنده‌ خط میانی آرسنال در آینده‌ی دور و نزدیک لقب بگیرد و وظیفه‌ مهم شروع و برنامه‌ریزی حملات تیمش را همان گونه که اکنون برعهده دارد تا سالها آرسنال را از رهبری و طراحی چنین بازیکنی در میانه میدان بی نیاز کند. چشمگیرترین جنبه بازی اودگارد این است که او در زمان مالکیت توپ چقدر آینده نگر است. او از هر فرصت ممکن برای پیشرفت بازی با شکستن خطوط با پاس های دقیق استفاده می کند و بنابراین مرتباً حریفان را از بازی خارج می کند. او همچنین به طور منظم به هم تیمی دریافت کننده پاس خود توپی می دهد که آنها شانس خوبی برای کنترل و استفاده مثبت خواهند داشت.

آمارهای پپ و جام هایش به مناسبت ۵۲ سالگی

جهان فوتبال در هر برهه زمانی مدیون تاکتیک های ناب یک تئوریسین بوده است و هر سرمربی براساس دیدگاه فکری خود بهترین تصمیم را براساس دیدگاه‌های فنی و بازیکنانی که در اختیار دارد می گیرد.

اگر بخواهیم از سرمربیانی که با بازیهای زیبای خود هم جام برده و هم بازی زیبا ارائه داده‌اند می‌توان از آریگو ساچی با میلان رویایی، بارسلونا با تیکی تای یوهان کرویف فقید و اکنون پپ گواردیولا با بارسا، بایرن و سیتی نام برد.

ما قصد داریم به مناسبت تولد ۵۲ سالگی گواردیولا عملکردی از بازیها و جام های او در قالب یک گزارش بررسی کنیم.

پپ از وقتی در سال ۲۰۰۸ به بارسلونا پیوست، فوتبالی ناب بر پایه مالکیت توپ و گلهای بسیار هواداران را شیفته استعداد مربیگری خود کرد و گواردیولا که زمانی شاگرد کرویف بود، فوتبالی مدرن تر از استاد ارائه می دهد که دوست و دشمن به خوب بودن او در دنیای مربیگری اذهان دارند.

گواردیولا در بارسلونا دورانی طلایی را رقم زد سه قهرمانی در چهار فصل لالیگا و دو قهرمانی و دو بار رسیدن به نیمه‌نهایی در چهار فصل لیگ قهرمانان اروپا از افتخارات پپ در بارسلونا بود. دو بار قهرمانی در سوپر کاپ اروپا و دو بار قهرمانی در جام باشگاه‌های جهان و همین‌طور ۱۰ برد در الکلاسیکوها که بهترینشان برد ۶–۲ و ۰–۵ بود. گواردیولا صاحب یک رکورد تاریخی برای خودش و بارسلونا است که هیچ‌کس به این مهم دست نیافته، او در فصل۰۹—۲۰۰۸ موفق شد با بارسلونا در یک فصل تمامی جامهای ممکن را که به ۶ گانه معروف هستند تصاحب کند. گواردیولا در فصل ۱۱_۲۰۱۰ پنج‌گانه را کسب کرد.او با بارسا ۱۴ جام کسب کرد.

گواردیولا در سال ۲۰۱۳ با قراردادی ۳ ساله به بایرن و پیوست و ۷ جام کسب کرد.گواردیولا بایرن را با سه قهرمانی بوندسلیگا، دو قهرمانی جام حذفی فوتبال آلمان، یک قهرمانی سوپرکاپ اروپا، و یک قهرمانی جام باشگاه‌های جهان به مقصد منچستر سیتی ترک کرد.

گواردیولا سال ۲۰۱۶ به سیتی پیوست و در ۶ فصل ۴ قهرمانی لیگ برتر کسب کرده است.

گواردیولا فقط به ۴ قهرمانی لیگ برتر بسنده نکرده او از سال۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱ یک جام حذفی چهار جام اتحادیه و دو جام خیریه هم برای سیتی به ارمغان آورده‌است.

عملکرد پپ گواردیولا در دوران سرمربیگری به مناسبت تولد ۵۲ سالگی ۸۳۳ بازی، ۳۳ جام و ۶۰۵ برد می باشد که اگر همین گونه ادامه دهد یکی از پرافتخارترین سرمربیان جهان فوتبال می باشد.

گواردیولا قراردادش را با سیتیزن ها تا سال ۲۰۲۵ تمدید کرده است با این حال اعلام کرد که همه چیز بستگی به نتایج تیم دارد و احتمال جدایی او در هر لحظه‌ای وجود دارد.

بازگشت بیانکونری به میراث کونته

️ مجتبی احسانی

آنتونیو کونته در سال‌هایی که هدایت بانوی پیر را بر عهده داشت، یک دست آورد متمایز و مشخص داشت و آن بنا نهادن یکی از مستحکم‌ترین و رسوخ ناپذیرترین خطوط دفاعی فوتبال اروپا بود. کونته کسی بود که با دمیدن روح قدرتمند خود در این جسم قدیمی، بیانکونری را به تیمی سختکوش و گل نخور تبدیل کرد. تفکرات او این چینش کلاسیک اروپایی را تبدیل به روشی کارآمد، در دفاع و بسیار مفید در فاز هجومی نمود. یوونتوس در ترکیب آخرین فصل خود تحت هدایت کونته با ترکیبی یکسان به میدان می رفت و آلگری نیز سعی کرد راه او را ادامه دهد.

الگری در اولین سال حضورش در تیم بسیار محتاط و محافظه کار عمل کرد‌. به ترکیب اصلی تیم دست ‌نزد و به ندرت حتی روش بازی تیم را تغییر می‌داد.

الگری تابستان امسال را با خریدهای جالب پشت سر گذاشت، بازگشت پل پوگبا و خرید نفرات پا به سن گذاشته ای مانند آنخل دی‌ماریا و لئوناردو پارادس نشان داد که آلگری قصد دارد چاشنی تجربه را به ترکیب تیمش اضافه کند. اضافه شدن دی‌ماریا به ترکیب یووه الگری را متقاعد کرد تغییر سیستم بدهد و بیشتر از کناره و با استفاده از سرعت او تیمش را هدایت کند. آلگری در دیدارهای اخیرش به سیستم سه دفاعه برگشته که البته در مقابل ناپولی و آتالانتا ناموفق بودند و هشت بار دروازه خود را باز شده دیدند. البته این گرایش به حضور دیماریا محدود نمی‌شود. اول اینکه بانوی پیر صاحب دو مدافع بسیار خوب به نام ساندرو و دنیلو است که علاوه بر کارهای خوب دفاعی توان اضافه شدن به حملات و بازگشت سریع را دارا می‌باشند. اگر ساندرو امتحان خود را در فصول اخیر پس داده باشد، دنیلو سمت راست را دارای کیفیتی مشابه کرده است. تنها اشکالی که می‌شود به دنیلو گرفت عدم جایگیری مناسب در رمان دفاع می‌باشد که گاها به دادن خطاهای غیر ضروری می‌انجامد. یووه در دفاع مرکزی چهار مدافع همتراز دارد که همگی توان حمل توپ و شرکت در فاز حمله را دارا می‌باشند. مهم‌تراز همه رابیو بعد از ۲ فصل بازی در یوونتوس کاملا در قامت یک پخش کننده و هافبک قلدر جا افتاده است. حفظ توپ نسبت به دو هافبک روی دستش و پاس‌های تک ضرب کوتاه و ارسال‌های عمقی دقیق او یکی از دلایلی است که الگری را متقاعد به استفاده از این سیستم کرده است. هافبک های کناری روی دست رابیو، مک کنی و لوکاتلی به شدت تاثیر گذار در دفاع و موثر در حمله، خط هافبک سه نفره بیانکونری را تشکیل می‌دهند که با ایجاد ترکیب های دو نفره و سه نفره به مدافعین کناری مهم‌ترین خصوصیت این روزاهای تیم الگری یعنی مالکیت توپ را رقم می‌زنند. حرکات سرعتی مک کنی و لوکاتلی گاها به رابیو اجازه نفوذ به محوطه جریمه حریف را نیز می‌دهند بدون اینکه فضای پشت سر او در برگشت‌ها خالی شود.