لیلی گلستان اعلام کرد به جهت تقاضای متعدد مردم صد اثر صد هنرمند تا پایان شهریور تمدید شده است.

به گزارش  امتیاز؛ این در حالی ست که از ١٥ مرداد تا ١٧ شهریور، زمان اولیه این نمایشگاه تابستانی ۱۳۰ فروخته شد؛ جالب اینکه بیست و نهمین صد اثر صد هنرمند که به صورت آنلاین در سایت گالری گلستان در جریان است با ارائه ۴۹۵ نقاشی، خط و مجسمه کار خود را آغاز کرد اکنون ۵۸۰ اثر هنری را به معرض تماشا و فروش دارد.

به گفته خانم گلستان در دو روز گذشته شش اثر به ایرانی های هنردوست لس آنجلس و سانفرانسیسکو فروخته شد. او پیش از این هم اعلام کرده بود: مردم به سبب قیمت مناسب کارها که حدود سه تا چهار میلیون تومان است، از این نمایشگاه آنلاین خوب خرید کرده اند که در این میان استقبال ایرانیان عزیز مقیم خارج کشور بسیار چشمگیر است،

او با بیان اینکه بسیار تقاضا شده که صد اثر صد هنرمند تبدیل به یک رویداد همیشگی شود گفت: اینستاگرام و رسانه های دیگر بسیار در جذب و جلب خریدار موثر بوده و ٦٠ درصد آثاری که به جز سایت در اینستاگرام به اشتراک گذاشته می شوند به فروش می روند؛ از این روست که هر روز در چند نوبت کارها را در اینستاگرامهم صفحه لیلی گلستان ( golestanlili) و هم صفحه گالری گلستان (golestan_gallery) به نمایش می گذاریم و در این خصوص به هیچ وجه گزینشی رفتار نمی کنیم.

لیلی گلستان با اعلام این خبر که در واقع از ٩ صبح تا حدود یک بعد از نیمه شب مشغول سفارش گرفتن و ثبت آن هستیم، تاکید کرد : موضوع هیجان انگیز و انرژی بخش برای من فروش چشمگیر جوانان و خوشحالی و شادی آنان بابت این فروش هاست. بیش از ۹۰ درصد این آثار مستقیم از هنرمندان دریافت شده و به طبع پول آن مستقیم به خود هنرمند می رسد.او گفت : در این میان کارهای گرانتر بیشترشان خریداری شدند و من با اطمینان می توانم بگویم که مردم متوجه شده اند خرید اثر هنری پس انداز است.

مدیر گالری گلستان در پایان خاطرنشان کرد: به تقاضای مکرر مردم، صد اثر صد هنرمند تا ۳۱ شهریور ماه جاری تمدید شده است و پس از آن هر دو هفته یک نمایشگاه انفرادی خواهیم داشت که برخی از این نمایشگاه ها برای جامعه هنری بسیار جالب توجه خواهد بود.

 

نشست تخصصی «سیاست‌گذاری هنر، رویکرد بومی، نگاه جهانی» با سخنرانی حجت‌الله ایوبی، دبیرکل کمیسیون ملی یونسکوی ایران، سه‌شنبه، ۱۶ شهریور ۱۴۰۰، برگزار شد.

در این نشست اسماعیل پناهی، دبیر این سلسله نشست‌ها، با ذکر اینکه این برنامه پنجمین نشست از سلسله نشست‌های راهبردی فرهنگستان هنر است که بر بحث‌های سیاست‌گذاری هنر متمرکز شده است، توضیح داد: در جلسات گذشته بحث‌هایی درباره الگوها و مدل‌های سیاست‌گذاری فرهنگ به‌صورت کلی و هنر از طرف دولت‌های مختلف مطرح شد که این سیاست‌گذاری‌ها طیفی را تشکیل می‌دهد. بعضی از دولت‌ها تسهیلگر و حمایتگر فرهنگ و هنرند و بعضی رویکرد دیگری دارند که به تصدی‌گری و کنترل‌گری فرهنگ و هنر می‌پردازند و بعضی هم، در میانه‌های این طیف، ترکیبی از این دو رویکردند.

او افزود: در دهه‌های اخیر با مسئله مهم جهانی‌سازی و جهانی‌شدن مواجهیم و برای ورود به مباحث سیاست‌گذاری ناچاریم تحولات جهانی را هم در نظر بگیریم. بسیاری از قدرت‌های جهانی حوزه فرهنگ و هنر و رسانه برنامه‌ریزی‌های کلان برای اثرگذاری در تحولات فرهنگ و هنر دارند که گاهی، به‌ویژه در عرصه رسانه، به منازعاتی هم می‌رسد. بر همین اساس، بسیاری از دولت‌ها و جوامع برای سیاست‌گذاری در حوزه فرهنگ و هنر بومی خود مجبورند نگاهی به تحولات جهانی هم بیندازند. این انتخاب نیست، بلکه ضرورت است. همگامی و همراهی با تحولات جهانی و ایفای نقش و اثرگزاری در تحولات جهانی یکی از اولویت‌هایی است که دولت‌های مختلف در سیاست‌گذاری‌های فرهنگ و هنر خود باید در نظر بگیرند. بر همین اساس و در راستای مباحثی که مطرح شد، دکتر ایوبی که در این حوزه‌ها تجاربی بسیار ارزشمند هم در ایران و هم در سطح جهانی دارند به طرح بحث خواهند پرداخت.

سیاست‌گذاری هنری امری نو و معاصر

حجت‌الله ایوبی در این وبینار با ذکر اینکه سیاست‌گذاری فرهنگ و هنر موضوعی بسیار قدیمی و کهن نیست، به شروع بحث پرداخت و گفت: هنر امری قدیمی و کهن است. در کشوری مانند ایران، با داشتن هنرهای چندصدساله و چندهزارساله، مزیت نسبی ما فرهنگ و هنر است. در فرانسه، پیش از انقلاب فرانسه، هنرهایی چون تئاتر و نمایش و نقاشی وجود داشت و صاحبان قدرت گاهی به اهالی هنر سر می‌زدند و کمک می‌کردند. ولی در هیچ کدام از این دوران‌ها از سیاست‌گذاری هنری سخنی به میان نمی‌آید. سیاست‌گذاری هنری و فرهنگی وقتی در جهان معاصر اتفاق می‌افتد که مناسبات دولت و هنر به‌صورت قانونمند شکل می‌گیرد؛ یعنی از وقتی که هنر در دستور کار دولت‌مردان قرار گرفت و دولت‌ها به این نتیجه رسیدند که می‌شود از بودجه‌های عمومی برای هنر هزینه کرد. از این روزگار است که می‌توان گفت سیاست‌گذاری هنر شکل گرفت. فرانسوی‌ها مدعی‌اند که سیاست‌گذاری فرهنگی را، قبل از جنگ جهانی دوم، در وزارت علومشان، ژان زی (Jean Zay) آغاز کرد. او از علاقه‌مندان به فرهنگ و هنر بود و تئاترهای خیابانی را راه‌اندازی کرد و جشنواره فیلم کن را نیز، که امروز یکی از افتخارات فرانسه است، برپا کرد. بسیاری دیگر معتقدند که سیاست‌گذاری عمومی در دنیا، به معنای مدرن آن، از سال ۱۹۵۸م آغاز شد؛ یعنی زمانی که آندره مالرو (André Malraux) به ژنرال دوگل (Charles de Gaulle) گفت شرط او برای حضور در دولتش تصویب وزرات‌خانه‌ای به نام فرهنگ است. بعدها که خاطرات ژنرال دوگل چاپ شد، دوگل در نامه‌ای به نخست‌وزیرش نوشت جایگاهی تعریف کنید تا مارلو در کابینه باشد. یعنی آنها تا سال ۱۹۵۸م به این جمع‌بندی نرسیده بودند که فرهنگ و هنر قابل این است که وزارت‌خانه‌ای برایش درست شود. بدین‌ترتیب آندره مارلو وزارت فرهنگ را تأسیس کرد و بودجه فرهنگ را افزایش دادند و سینما را از وزارت‌خانه صنعت گرفتند و به وزارت‌خانه فرهنگ ملحق کردند و ۱۰ سال مهم و درخشان در تاریخ فرهنگ و هنر فرانسه رقم خورد و وزارت‌خانه فرهنگی تشکیل شد که کشورهای مختلف از روی آن الگوبرداری کردند و دارای وزارت‌خانه‌ای به نام فرهنگ شدند. از آن تاریخ بود که هنر و فرهنگ در دستور کار دولت‌ها قرار گرفت.

سیاست‌گذاری، مداخلات دولت‌ها در حوزه فرهنگ است

او افزود: در کشورهای مختلف این‌گونه بود که متوجه نسبت امنیت و ارتش و دفاع و مسائل اقتصادی و اجتماعی و ... با منافع عمومی بودند و برای آنها از مالیات و بودجه عمومی استفاده می‌کردند، اما اینکه چه اهمیتی دارد که برای موسیقی یا نقاشی از بودجه عمومی استفاده شود، ملموس و قابل‌درک نبود. زمانی طولانی بُرد که این موضوع جا افتاد که ارزش موسیقی و هنر تجسمی کمتر از بقیه مسائل نیست و بسیاری از مسائل و مشکلات را می‌توان با فرهنگ و هنر حل کرد و این نقطه آغاز این فکر بود که هنر با منافع ملی نسبتی دارد و چون با منافع عمومی نسبتی دارد، می‌توان از بودجه عمومی برای آن هزینه کرد.

دبیرکل کمیسیون ملی یونسکوی ایران ادامه داد: از دهه پنجاه در کشورهای مختلف مداخلات دولت‌ها در حوزه فرهنگ شکل گرفت و نام آن را سیاست‌گذاری فرهنگی گذاشتند. در بسیاری از کشورها این مداخلات به دلیل هراسی بود که مردان سیاست از فرهنگ و هنر داشتند و بسیاری از کشورها با ممیزی و ارشاد شروع کردند. اما آرام‌آرام که جلو آمدند دیدند جهان هنر جهان خطرناکی برای سیاست نیست و می‌تواند کمک کند. اتفاقی که در دهه قبل افتاد، اتفاقی بسیار مهم است که در گذشته‌های دورتر نبود. تا دهه قبل اگر دولت‌ها به فرهنگ و هنر کمک می‌کردند، بخشی‌اش به دلیل کاری بود که در عرصه اجتماعی انجام می‌دادند و یارانه می‌دادند که فرهنگ و هنر به مسائل اجتماعی کمک کند و بخشی‌اش هم مربوط به رقابت بین شهرها و شهردارها و سیاست‌مداران بود. علاوه بر آن در بسیاری از کشورها هنر دارای رسالت ایدئولوژیک هم بود. اما آرام‌آرام هنر قابلیت دیگری از خود نشان داد و آن قابلیت ایجاد شغل پایدار و درآمد و بازار هنر بود که با بازار هنرهای تجسمی و سینما آغاز شد و گردش پولی که اتفاق افتاد و شوقی که هنر آفرید به رویدادی بی‌مانند بدل شد.

ایوبی ادامه داد: بر اساس گزارشی که اتحادیه اروپا هر سال منتشر می‌کند، پیش از شیوع کرونا، سالانه ۶ میلیون شغل پایدار به‌واسطه هنر و صنایع خلاق ایجاد شده است که رقمی بسیار قابل‌توجه است. شغل هنری خلاقانه است و باعث کمال فرد می‌شود و سرمایه کلان فراوانی برای خلق این شغل لازم نیست. به‌عنوان مثال در زمان حضور بنده در سازمان سینمایی تجهیزات راه‌اندازی سینماهای سیار خریداری شد. با هر دستگاه سینمای سیار که به مبلغ ۳۰میلیون تومان خریداری شده بود، سه شغل ایجاد شد که بسیار قابل‌توجه است. امروز هنر پول‌ساز و شوق‌افزا و کارآفرین است.

مداخله هوشمندانه و غیرهوشمندانه دولت در امر فرهنگ

او افزود: ما با پدیده‌ای به نام مداخله دولت روبه‌روییم. مداخله دولت اگر هوشمندانه باشد، می‌تواند باعث اعتلای فرهنگ و هنر در کشور شود و اگر هوشمندانه نباشد، می‌تواند باعث نابودی فرهنگ و هنر شود. در دولتی مثل ایران که بخش خصوصی نمی‌تواند به داد فرهنگ و هنر برسد همه چیز به دولت بازمی‌گردد و دولت، در کشوری مانند ایران که مزیت نسبی آن هنر است، می‌تواند پول بریزد و هنری را نابود کند. به‌عنوان مثال دولت در دورانی پول‌دار بود و پول در سینما ریخته شد و تمام مناسبات طبیعی سینما را از بین بردند. دولت می‌تواند با رفتن به سراغ یک هنر بقیه هنرها را از دستور کار خارج کند و از بین ببرد. دلیل اینکه در بعضی از کشورها سینمای تجاری بر سینمای فرهنگی پیروز شد، این بود که چون سینمای تجاری پول‌ساز بود، آن را تقویت کردند و سینمای فرهنگی و هنری را رها کردند و این سینما نابود شد. او با ذکر این نکته که هوشمندی در مداخله دولت‌ها به این معناست که دولت با دقت و ظرافت به مداخله بپردازد، گفت: دولت‌مردان باید وقتی وارد بازار هنر می‌شوند هنر تجاری و فرهنگی را از هم جدا کنند. اگر قرار باشد در ایران فقط کسانی که در سطح حافظ و سعدی و شعرای بزرگ‌اند حمایت شوند، حافظ و سعدی دیگری به وجود نخواهد آمد. به‌عنوان مثال یکی از حمایت‌های مالی هوشمندانه از هنر در دیگر کشورها به گونه‌ای که هنر اصیل آسیب نبیند، این است که دولت از همه هنرمندانی که می‌خواهند اولین نمایشگاهشان را برگزار کنند، حمایت می‌کند و هزینه سالن و پوستر و... را می‌دهد و به هنرمند جوان کمک می‌کند که نمایشگاهش را برگزار کند. از دومین نمایشگاهِ هنرمند هم با درصد کمتری حمایت می‌کند، ولی برای نمایشگاه سوم به هنرمند می‌گوید باید خودت روی پای خودت بایستی. این کشورها برای هنرمندان برجسته و پیش‌کسوت جایگاه و موقعیتی و حمایتی قائل‌اند اما می‌گویند باید از هنرمندان آماتور نیز که می‌خواهند وارد عرصه هنری شوند پشتیبانی و حمایت کرد.

دبیرکل کمسیون یونسکو ادامه داد: از سویی دیگر تولیداتی داریم که بازار ندارند و برای بازار هم درست نمی‌شوند، ولی باید باشند. این مسئله به‌ویژه در سینما روشن‌تر دیده می‌شود. دولت‌ها در کشورهایی که به این موضوع اهمیت می‌دهند از سینمای تجاری مالیات می‌گیرند و این مالیات وارد صندوقی می‌شود که به فیلم‌اولی‌ها کمک می‌کند. یک نمونه برای مثال این موضوع پروژه اکران فیلم‌های هنر و تجربه در ایران است. در این پروژه هزینه تمام سالن‌هایی را که فیلم‌های هنر و تجربه در آن به نمایش درمی‌آید دولت پرداخت کرده و تمام درآمد فیلم مال صاحبان فیلم است. همچنین دولت در پخش و برگزاری افتتاحیه فیلم هم کمک می‌کند و این امر باعث رونق بسیار این سینما شد. این نمونه یک دخالت هوشمند دولت در امر فرهنگ و هنر است.

دولت‌ با اقتدار نمادین خود به فرهنگ و هنر کمک کنند

او ادامه داد: نکته دیگر آنکه دولت‌ها با استفاده از اقتدار نمادین خود، بی اینکه خودشان هزینه کنند، به فرهنگ و هنر کمک کنند. از تجربه دولت و کشورهای دیگر که از اقتدار خود فقط در زمینه صدور مجوز و... استفاده کرده‌اند بهره ببریم و ببینیم نتیجه کار آنها چه شد. از سوی دیگر عملکرد کشورهایی را که برای ساخت‌وسازهای عمرانی بزرگ خود قانون یک درصد خرید آثار هنری را اجرا کرده‌اند و باعث انقلابی بزرگ در زمینه چرخش هنر شدند ببینیم و با استفاده از آن تجربیات در کشور برنامه‌ریزی و مداخله کنیم. دولت‌ها باید با این دید برای رونق فرهنگ و هنر از اقتدار خود استفاده کنند. به‌عنوان مثال در استان‌های مختلف از بودجه‌های عمرانی‌شان برای خرید اثر هنری هنرمندان بومی همان شهر استفاده کنند و بر در و دیوار ادارات و بناهای عمومی خود نصب کنند.

او ادامه داد: یکی از راه‌هایی که کشورهای دیگر در پیش گرفته‌اند و باعث رونق فرهنگ و هنر است استفاده از قدرتی است که با کاهش مالیات اتفاق می‌افتد. مثلاً در بعضی از کشورها این قانون وجود دارد که هر کس اثر هنری خریداری کند و به مدت‌زمان مشخصی در مکان عمومی به نمایش بگذارد، ۵۰درصد از مالیات بر درآمدشان بخشیده می‌شود. مثلاً اگر فردی صاحب درمانگاهی باشد و با ارزش‌افزوده درآمدش اثر هنری خریداری کند و در محیط کار خود به نمایش بگذارد، به مدت پنج سال هم ۵۰درصد مالیاتش کسر می‌شود و هم ارزش تابلوها در این مدت چندبرابر می‌شود. با این کار هم بیماران و همراهانشان در هنگام حضور در محیط درمانی با رنگ و فرم و زیبایی مواجه می‌شوند و هم چرخ اقتصاد هنر می‌چرخد. ایوبی در انتها گفت: نکته دیگری هم که در انتها باید به آن اشاره کنم این است که ما در کشورمان نگران سبک زندگی مردم و ... هستیم و دوست داریم ایرانی سبک زندگی خود را داشته باشد. این سبک زندگی چطور درست می شود و هنر چقدر می‌تواند به این امر کمک کند؟ آنچه در بیرون به‌عنوان عینیت مطرح است، به تعبیر پی‌یر بوردیو (Pierre Bourdieu)، در طی فرایندی آرام‌آرام بخشی از وجود ما می‌شود و بخشی از زمینه ناخودآگاه و ناهشیار ما را تشکیل می‌دهد. درصد بالایی از رفتارهای ما از این ضمیر ناخودآگاه است؛ همه ژست‌هایی که داریم، ادبیات، نحوه سخن‌گفتن و جز آن از ضمیر ناخودآگاه ما برمی‌آید و خروجی آن ذوق، سلیقه، ذائقه، حرکات و رفتار ما را شکل می‌دهد. برای همین است که رفتار ایرانی‌ها با رفتار اروپایی‌ها متفاوت است. اگر ما دائماً رنگ ببینیم، موسیقی اصیل بشنویم، بناهای زیبای با معماری ایرانی ببینیم، این دیدارها آرام‌آرام بخشی از وجود ما می‌شوند و ضمیر ناهشیار ما را تشکیل می‌دهند و سبک زندگی را تغییر می‌دهند و به سمت داشته‌های فرهنگی خود می‌رویم.

محمدرضا فرجی مدیرکل نظارت بر عرضه و نمایش فیلم سازمان سینمایی درباره شرایط اکران در سینمای ایران اظهار داشت: سیاست سازمان سینمایی و اداره کل، حمایت از اکران فیلم‌های ایرانی و سینمای ایران است، طبیعتاً سازمان سینمایی مسئولیت اکران را سال‌ها است به شورای صنفی نمایش واگذار کرده است که متشکل از نمایندگان صنوف سینمایی است و تصمیم گیرنده‌های اصلی برای چگونگی اکران فیلم‌های ایرانی است. البته تصمیم‌گیری برای چگونگی اکران هر فیلمی به غیر از تولیدات ایرانی نیز در این شورا انجام می‌شود.

وی ادامه داد: طی مدت گذشته به دلیل شیوع ویروس کرونا و با توجه به اینکه بسیاری از تهیه کنندگان ایرانی به دلیل آنکه نگران فروش فیلم‌های خود بوده و تمایلی به اکران فیلم‌ها در شرایط فعلی نداشتند، شورای صنفی نمایش با توجه به یکی از مواد آئین نامه اکران، نمایش فیلم‌های خارجی را در نظر گرفت. ماده ۵۵ تا ۶۰ در نظام نامه اکران در سال ۱۴۰۰ نیز برای پیش‌بینی چگونگی اکران فیلم‌های خارجی در نظر گرفته شده است. مدیرکل نظارت بر عرضه و نمایش فیلم سازمان سینمایی تاکید کرد: در همین راستا، شورای صنفی به دفاتر پخش سینمایی اجازه داده است تا به صورت محدود اکران فیلم‌های خارجی را در چارچوب ضوابط اکران، نمایش دهند. دفاتر پخش به دلیل علاقه سینماهای چند سالنه به اکران فیلم‌های خارجی، مجوز نمایش فیلم‌های خارجی را دریافت کرده و به صورت محدود این آثار را در کنار فیلم‌های ایرانی نمایش می‌دهند. خوشبختانه اکران فیلم‌های خارجی در سینماهای کشور بسیار موفقیت‌آمیز بود و توانست چراغ سینمای ایران را در زمان کمبود فیلم ایرانی، روشن نگه دارد. وی در پاسخ به این پرسش که با توجه به شرایط فعلی، قوانین اکران فیلم‌های خارجی در سینماها تغییر کرده یا خیر، توضیح داد: مانند روال گذشته، سینماهای چند سالنه امکان اکران فیلم‌های خارجی را دارند، البته در نظام نامه اکران ۱۴۰۰، بندی پیش بینی شده است که در شرایط خاص مانند شرایط فعلی که امکان اکران فیلم‌های جدید ایرانی وجود ندارد، به شورای صنفی نمایش این اجازه داده شود تا مجوز اکران فیلم‌های خارجی به سینماهای تک یا دو سالنه نیز داده شود.

این مدیر سینمایی درباره نظارت بر اکران فیلم‌های خارجی و امکان اعتراض صاحبان فیلم‌های ایرانی بیان کرد: سیستم سامانه «سمفا» این امکان را برای سینمای ایران فراهم کرده است تا به صورت شفاف نظارت لازم برای اکران و چگونگی نمایش فیلم‌ها را داشته باشیم. تا امروز خوشبختانه نحوه اکران فیلم‌های ایرانی آنقدر خوب بوده است که موردی برای اعتراض به اکران فیلم‌های خارجی وجود نداشته است و فیلم‌های خارجی در کنار فیلم‌های ایرانی و نه در مقابل این فیلم‌ها بودند و توانستند خدمتی به سینمای ایران کنند.

فرجی همچنین در پاسخ به این پرسش که در صورت تمایل سینماداران به افزایش سانس نمایش فیلم‌های خارجی چنین درخواستی از سوی سازمان تأیید می‌شود یا خیر گفت: اگر انجمن سینماداران نسبت افزایش اکران فیلم‌های خارجی متقاضی باشند، این پیشنهاد بررسی و نتیجه نهایی اعلام می‌شود.

 

از مجموعه «نمایشنامه‌نویسان مدزن»؛

تحلیل ساختاری و محتوایی نمایشنامه‌های گئورگ بوشنر منتشر شد

جولیان هیلتون نویسنده کتاب «گئورگ بوشنر» که به تازگی با ترجمه محسن تمدنی نژاد منتشر و در اختیار علاقه مندان قرار گرفته است ابتدا به زمینه های فکری این نویسنده و تأثیر کسانی چون لسینگ، شیلر، تیک و گرابه بر او می پردازد و تأثیر سنت دگراندیشان آلمانی روی بوشنر را بررسی می کند. سپس، با لحاظ کردن زندگی بوشنر و این تأثیرات ادبی به تحلیل ساختاری و محتوایی نمایشنامه های بوشنر می پردازد و در کنار آن اجراهایی را که از آثار بوشنر روی صحنه رفته اند، به دقت بررسی می کند.

شهرتِ گئورگ بوشنر در مقام مؤلف به واسطه چند اثر شامل بخشی از رمان «لنتس» (۱۸۳۶) و سه نمایشنامه باقیمانده با عناوین «مرگ دانتون» (۱۸۳۵)، «لئونس و لنا» (۱۸۳۶) و «وُیتسک» (۳۷-۱۸۳۶) شناخته می شود. از میان نوشته های بی پرده سیاسی اش فقط «نامه رسان دهقان هسنی» (۱۸۳۴) باقی مانده است که این نوشته، دلیل تبعید سیاسی اش در ۱۸۳۵ بود.

بوشنر مجموعه ای از شخصیت ها را خلق کرد که اکنون، مانند «هملت» یا «فاوست» انگار گونه هایی مدرن را بازنمایی می کنند یا خود اساطیری مدرن هستند. گویی آنها به روش های قرن بیستمی با کشمکش های قرن بیستمی مواجه می شوند؛ «دانتون»، یک انقلابیِ موفق که ناگهان از خودش می پرسد چه دست آوردی داشته است و آیا به راستی عامل حقیقیِ انقلاب او بوده است یا نیروهای طبیعی، «لئونس» شاهزاده محصل با پول و قدرتی فزون تر از هوش و درایت، که ناگهان متوجه محدودیت های جهانش می شود بی آنکه اراده یا شجاعتی برای تغییرش داشته باشد و «وُیتسک» به طرز گیرایی مدرن ترین از بین جملگی شان است که انسان را به مثابه حیوانی تصویر می کند که در مرزهای شرافت انسانی یا حتی فروتر از آن زندگی می کند و این بیشتر ناشی از خطای ماست تا او و دست آخر زنان، عمیقاً مهرآمیز و در عین حال با تمام وجود متعهد به آزادی شان که خودشان را به شیوه های مختلف در جهانی مردسالار فدا می کنند، جهانی که هنوز یاد نگرفته قدر آنها را بداند.

مجموعه «نمایشنامه نویسان مدرن» انتشارات مک‌میلان که کتاب «گئورگ بوشنر» زیرمجموعه آن قرار دارد، مجموعه ای بین المللی از کتب مقدماتی درباره مهمترین نمایشنامه نویسان قرن نوزدهم و قرن بیستم، جنبش ها و قالب های نوین درام در اروپا، بریتانیای کبیر، آمریکا، و ملت های نوخاسته ای چون نیجریه و ترینیداد است. این مجموعه، در کنار مطالعات نوین درباره نمایشنامه نویسان بزرگ و تأثیرگذا گذشته، مجلداتی را نیز درباره نویسندگان معاصر، گرایش های نوظهور در تئاتر و نمایشنامه نویسان متعددی، چون نویسندگان فارس (farce) در بر می‌گیرد، نمایشنامه نویسانی که «آثار کلاسیک» تئاتر را خلق کرده اند و با این وجود از سوی منتقدان ادبی نادیده گرفته می شوند.

هر مجلدِ این مجموعه عمدتاً به یک نمایشنامه نویس اختصاص دارد و موضوعاتی چون بیوگرافی، بررسی نمایشنامه ها و تحلیل دقیق و تفصیلی اکثر نمایشنامه های مهم را در بر می گیرد و در این میان درباره بستر سیاسی، اجتماعی، تاریخی و تئاتری نمایشنامه ها نیز بحث می کند. نویسندگان این مجلدات که خود در کسوت نمایشنامه نویس، کارگردان، بازیگر، آموزگار و منتقد، دستی بر آتش دارند عموما با جنبه تئاتری نمایشنامه ها درگیرند و مسائلی چون اجرا، به صحنه بردن و تفسیر شخصیت را در کنار مضامین و بسترهای مختلف به بحث می گذارند.

کتاب «گئورگ بوشنر» تألیف جولیان هیلتون با ترجمه محسن تمدنی نژاد، دومین کتاب از مجموعه «نمایشنامه نویسان مدرن» است. این کتاب در تابستان ۱۴۰۰ از سوی نشر شبخیز به قیمت ۵۱ هزار تومان به چاپ رسیده است.

 

سعید شیخ‌زاده مطرح کرد؛

استقبال از «ایران» باعث ادامه‌اش شد

سعید شیخ‌زاده مجری مسابقه «ایران» درباره این مسابقه گفت: در حال حاضر فصل جدید مسابقه «ایران» از شبکه یک سیما پخش می‌شود و همزمان ضبط هم می‌کنیم.

وی با اشاره به این فصل از مسابقه که با طراحی ایرانی و غیرکپی جلو رفته است عنوان کرد: برخی از مسابقه‌ها اکنون کپی هستند مثل مسابقه «دورهمی» که مهران مدیری هم به صراحت اعلام کرد که برنامه کاملاً کپی است و البته از لحاظ تکنیکی هم جذاب است و مخاطب زیادی دارد ولی مسابقه ما اصلاً کپی نیست فصل جدید کاملاً ایده و طراحی خود بچه‌های ماست.این مجری درباره مولفه‌های جذابیت مسابقه‌ها و اینکه کپی از برندهای مشهور چه تاثیری دارد، اظهار کرد: قطعاً ساختار تاثیر دارد اما اتفاقاتی که در مسابقه رخ می‌دهد و شرایطی که شرکت کننده ها در مسابقه دارند هم مهم است در مسابقه ما شرکت کنندگان حس صمیمیت دارند و از بودن در این فضا راضی هستند.وی اضافه کرد: ما باید اینقدر فرمول‌های خودمان را بسازیم و آزمون و خطا کنیم تا طراحی‌های خودمان را داشته باشیم و کیفیت را بالا ببریم. در صورت آزمون و خطاست که می‌توانیم برندهای خودمان را داشته باشیم. بیننده هم استقبال کرده که مشغول ساختن فصل جدید آن شده‌ایم. مجری مسابقه «ایران» با اشاره به لزوم به روز کردن کپی‌ها گفت: اگر هم مسابقه‌ای کپی می‌شود باید به روز شود ما سال‌ها پیش مسابقه‌ای را با اجرای منوچهر نوذری داشتیم و چند سال پیش این مسابقه به همان شکل روی آنتن رفت درحالیکه به روز هم نشده بود و عین همان مسابقه بود و اگر کسی بخواهد همان مسابقه را می‌بیند. شیخ زاده با اشاره به حضور تماشاگران در فصل جدید مسابقه «ایران» تصریح کرد: در هر برنامه حدود ۴۰ نفر تماشاگر می‌آیند، پزشک هم داریم و از عوامل تست‌های مخصوص گرفته می‌شود. همه عوامل هم واکسینه شده‌اند و سعی کرده‌ایم با کمترین ریسک مسابقه به تولید برسد.

وی که اجرای مسابقه استعدادیابی کودکان با نام «شگفت انگیزان» را هم بر عهده داشت درباره فصل جدید این برنامه توضیح داد: این برنامه با ۱۸ قسمت در یک فصل ساخته شد و تازه دیده شده بود اما شرایط به گونه‌ای پیش رفت که برنامه تعطیل شد و حمایت مالی از آن صورت نگرفت. برای خود من سوال بود که چرا برنامه‌ای به این خوبی حمایت نشد مخصوصاً که کودکان بسیاری برای ما پیام می‌فرستادند که دوست دارند در این برنامه حضور داشته باشند. برنامه رقابتی هم نبود اما بچه‌ها خیلی دوستش داشتند و حالا قرار نیست فصل جدیدی داشته باشد.