کتاب «تسلا (مردی بیرون از زمان)» نوشته مارگارت چنی به‌تازگی با ترجمه مسعود مرادی جورابی توسط انتشارات معین منتشر و راهی بازار نشر شده است. نسخه اصلی این‌کتاب سال ۱۹۸۱ منتشر شده است.این‌کتاب دربرگیرنده زندگینامه نیکلا تسلا دانشمند و مخترع صرب_آمریکایی است که روی الکتریسیته کار می‌کرد و به نتایج پیشرو و جالبی رسید. نویسنده کتاب پیش‌رو از این‌که دستاوردها و اختراعات تسلا به‌عنوان یک‌نابغه قرن نوزدهمی، مغفول واقع شده و نادیده گرفته می‌شود، اظهار تعجب کرده و می‌گوید اگرچه کارهای نیکلا تسلا گاهی ربوده و یا فراموش شده و معمولا هم درست فهمیده نشده اند، ولی واقعا نیازی به پرداخت و جلا دادن ندارند. مارگارت چنی گفته حالا که جهان دیدگاه ها و تصورات تسلا را دریافته است گویی او با خود لبخند می زند، زیرا زمانی خردمندانه گفته بود: «مرد دانشمند برای نتیجه فوری هدف گذاری نمی‌کند، او انتظار ندارد نظریه‌های پیشرویش به آسانی دریافته شود. کار او مانند کشاورز برای آینده است. کتاب «تسلا (مردی بیرون از زمان)» در قالب داستانی، زندگی تسلا را روایت می‌کند.

این‌کتاب با ۴۹۵ صفحه و قیمت ۱۴۷ هزار تومان منتشر شده است.

 

آهنگساز و سازنده سرود ملی ایران در سالگرد سی‌سالگی این سرود درباره شباهت آن با سرود ملی کره جنوبی توضیح داد و گفت: سرود ملی فرم خاصی دارد که باید رعایت شود. ممکن است یک جاهایی از سرود کشورهای مختلف به هم شبیه باشند.

در دوران پس از انقلاب اسلامی ایران که کشورمان هویتی جدید پیدا کرد، عناصر هویتی قبلی همچون پرچم، سرود ملی و ... حذف و نمادها و نشانه‌های تازه جایگزین شد. سرود پاینده بادا ایران که با مطلع شد جمهوری اسلامی به پا آغاز می‌شد در سال ۱۳۵۷ ساخته و شنیده شد. سپس در شب سوم خردادماه ۱۳۷۱سرود دیگری با عنوان مهر خاوران جای سرود ملّی قبلی را گرفت و تثبیت شد. 

حسن ریاحی، در سی‌سالگی این سرود در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی ایرنا، خاطرات گذشته را ورق زد و از گذشته و حواشی این سرود گفت.

شعر را بعدها سرودند

وی با یادآوری این نکته که سی سال از زمان ساخت این سرود می‌گذرد توضیح داد: آن زمان اعلام کردند سرود ملی به دلایلی باید تعویض شود. از هنرمندان دعوت کردند تا آثارشان را ارائه دهند. حدود ۹۷ اثر شرکت کردند که مدارکش موجود است. آثار این ۹۷ نفر بررسی و ۳۷ اثر انتخاب شد. شرکت کنندگان از قشرهای مختلف بودند. مرحوم پایور هم شرکت کرده بود. در مرحله سوم ده اثر انتخاب شد. قرار شد این ده اثر اجرا و ضبط شود. یکی دو ماه این مرحله طول کشید. در مرحله آخر سه اثر را به دفتر مقام معظم رهبری فرستادند. ایشان تصمیم گرفتند که سرود فعلی انتخاب شود.

ریاحی با بیان این که شعر این سرود را بعدها شعرای سازمان صداوسیما سرودند تاکید کرد: سرودها بدون کلام ساخته شدند. زمانی که ما سرود را ساختیم نمی‌دانستیم چه شعری قرار است روی آن بنشیند. شعر را تیم شعرای صداوسیما سرودند. هفت شاعر بودند که دو نفرشان الان مرحوم شدند.

همه سرودهای ملی در همه جای دنیا شبیه به هم هستند

این آهنگساز پیشکسوت با مقایسه سرود قبلی و فعلی بیان کرد: یکی از مشکلات سرود قبلی زمان طولانی آن بود که حدود ۴ دقیقه طول می کشید. سرود فعلی ۵۹ ثانیه زمان دارد. بقیه سرودهایی که در رقابت شرکت کردند نیز بیشتر از یک دقیقه زمان داشتند. سرود در مراسم رسمی خوانده می شود و باید خیلی فشرده باشد. من تصمیم گرفتم پایه این سرود ایرانی باشد. این سرود با پیش درآمد ماهور شروع می شود و وقتی به شهیدان می‌رسد، به گوشه میگلی می‌رود. در ابتدای سرود یک خبر را داریم، بعد به اوج می رسد و پایان می یابد. از سرود فعلی خیلی راضی هستم.

ریاحی با بیان این که سرود فرم خاصی دارد توضیح داد: اکثر سرودها را که می بینید در یک جاهایی از آن فرم باید رعایت شود. ممکن است چند جا فرم نزدیک باشد. من تمام سرودها را گوش کرده بودم. سرود کره جنوبی را آن زمان به صورت اتفاقی شنیده بودم. ولی دقت نکردم. اعتقاد دارم همه سرودهای ملی در همه جای دنیا شبیه به هم هستند. فقط چهار نت از این دو سرود و یکی دو جای آن شبیه هم شده است. پرچم هفت هشت کشور نیز به پرچم ایران شباهت دارد. البته آرم وسط پرچم ایران متفاوت است.

جوان های ما از موسیقی ملی شان دور شده‌اند

وی بزرگترین مشکل موسیقی کشور را مساله تکنولوژی دانست و توضیح داد: جوان های ما از موسیقی ملی شان دور شده اند. در دنیا هم این اتفاق افتاده است که جوان ها به سمت موسیقی الکترونیک رفته اند. من هم شخصا ایرادی نمی گیرم. موسیقی پاپ اگر در جای خودش استفاده شود اشکالی ندارد. من اشتهای سابق را در جوان ها نمی بینم. چون در تلفن همراهشان هر نوع موسیقی که بخواهند وجود دارد. همه جای دنیا این طور شده است.

جوان های ایرانی علاقه شان نسبت به موسیقی کلاسیک کشور و غرب خیلی کم شده است. من از دانشجویانم که سوال می کنم متوجه این نکته می شوم. تکنولوژی باعث شده که سرودهای الکترونیکی گسترش پیدا کند. جوان‌ها هم جذب این موسیقی شدند. نمی شود جلوی این مساله را گرفت. الان هر بچه‌ای یک موبایل (تلفن همراه) دارد و در این موبایل هم هر نوع موسیقی با بهترین ضبط و اجرا موجود است.

باید موبایل‌ها را وسط گودال پرتاب کنیم!

ریاحی در پاسخ به این سوال که چه کنیم تا سلیقه موسیقیایی مردم ارتقا پیدا کند اظهار داشت: کاری نمی شود کرد. مگر این که جشنی بگیرند و گودال بزرگی بکنند و موبایل‌ها را وسط گودال پرتاب کنند. کسی هم دسترسی به گودال نداشته باشد. الان همه نوع موسیقی در دسترس است. نمی شود به یک نفر گفت تو این موسیقی را گوش نکن.

جوان‌ها به دلیل مساله اشتغال کمتر دنبال موسیقی می روند

این آهنگساز پیشکسوت با بیان این که در روزگار ما جوان‌ها به دلیل مساله اشتغال کمتر دنبال موسیقی می روند گفت: الان فارغ التحصیل موسیقی زیاد داریم. ولی اکثر بچه‎ها وضع‌شان خوب نیست. تنها کاری که می‌کنند تدریس در آموزشگاه‌هاست. الان حدود ۶۰۰ آموزشگاه در تهران فعال است. اهالی موسیقی آنجا فعال هستند و از لحاظ مالی کمی خاطرشان جمع است. من به دانشجویان پسر توصیه نمی‌کنم که حرفه‌ای به سمت موسیقی بروند. آنها باید یک شغلی داشته باشند که از نظر مالی تامین بشوند و در کنارش موسیقی هم بیاموزند.

من کسی را می‌شناسم که استاد ریاضی است و پیانو را فوق العاده می‌نوازد. کسی که حرفه‌ای باشد در این شرایط رنج می‌برد. با سازش تمرین می‌کند و همزمان کنسرتش لغو می‌شود. البته بچه هایی که فارغ التحصیل شده اند بسیار با استعداد هستند. من ۲۰ جوان را می شناسم که در آهنگسازی، نوازندگی و رهبری ارکستر نابغه هستند. ولی به دلایلی فعال نیستند. دانشجویان دختر چون نان آور خانواده نیستند مشکلی ندارند. البته خانم‌ها خیلی موفق هم هستند.

تمرکز من بیشتر بر موسیقی نواحی ایران است

وی با اعلام این خبر که از مدیریت گروه موسیقی دانشگاه هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی بعد از ۲۹ سال استعفا داده بیان کرد: در دانشگاه تدریس دارم؛ ولی دیگر مدیر گروه نیستم. هشت سال پیش آخرین کاری که تولید کردم، سرودی درباره کتاب بود. طرح برای ساخت و تولید زیاد دارم، ولی فرصتش را ندارم. ضمن این که نمی توانم تمرکز کنم. تمرکز من بیشتر بر موسیقی نواحی ایران است. تز دکترای من موسیقی ایل قشقایی بود. معتقدم زیبایی هنر در سادگی است. موسیقی های نواحی ملودی های ساده و زیبایی دارند که شنونده را زود جذب می کنند. جوان ها باید روی این موسیقی ها کار کنند. در مملکت ما تنوع زیادی در بین آوا و نواهای لرها، ترکمن‌ها، کردها و خراسانی‌ها وجود دارد که این تنوع جذاب است.

حمید قنبری ـ نوازنده سازهای کوبه‌ای و آهنگساز ـ به تازگی به بهانه روز ملی فرش و با بهره‌گیری از صداهای طبیعی موجود در هنر فرش‌بافی یک اثر تصویری موسیقایی به نام «نقش دل» ساخته است.

او همزمان با هفته صنایع دستی درباره‌ی ساخت این اثر می‌گوید: پیشتر پروژه‌ای را در وزارت فرهنگ و ارشاد به مفهوم تولید موسیقی با استفاده از صداهای غیرموسیقایی که در هر شغلی قابل بسط و گسترش است، ثبت کرده‌ام. با استفاده از مفهوم این پروژه اقدام به ساخت اثر «نقش دل» کردم که برای ساخت آن از المان‌هایی چون؛ صدای شانه، برش نخ‌ها و نقشه‌خوانی که موسیقی کار محسوب می‌شود و در مناطق مختلف با لهجه‌ها، شعرها و نواهای مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد، بهره بردم.

این هنرمند ادامه داد: در مرحله بعد آنچه ساخته شده بود را بر اساس شرایط امروز و هنر فرش بافی، متناسب با شعری از استاد محمدعلی بهمنی که می‌گوید: «خوش نقش‌تر از فرش دلم بافته‌ای نیست/ از بس که گره زد به گره حوصله‌ها را»، دیدیم که مجید حسین‌خوانی این شعر را روی کار خواند. علاوه بر ایده‌های موسیقایی کار، ایده تصویری هم از خودم بود که آریا شعاریان برای فیلم‌برداری در گالری فرش رسام عرب‌زاده مرا همراهی کرد.

همچنین از این هنرمند سوال کردیم که ساخت چنین آثاری با مشارکت هنر از دو حوزه مختلف چقدر می‌تواند به بیشتر دیده شدن آنها کمک کند؟ گفت: دیدگاه من این است که همه هنرها یک زیرساخت مشترک دارند و ساخت چنین آثاری در احیای این هنرها برای نسل آینده و اتحاد حوزه‌های مختلف هنری حائز اهمیت است. 

او در راستای مسئله زیرساخت مشترک هنرها، به پروژه اخیر خود اشاره کرد و گفت: در این ویدئو نقاط مشترک بین موسیقی و هنر فرش‌بافی را پیدا کردیم و با در نظر گرفتن ترجمه‌ی موسیقی به صدا و مورد قبول بودن صداهایی که در فرش‌بافی تولید می‌شود، نقاط مشترک این دو هنر را تعریف کردیم.

قنبری ادامه داد: بعد از پیدا کردن نقاط مشترک فرش‌بافی و موسیقی، به کمک هنر تصویر این صداها را در فیلم، کنار هم قرار دادیم؛ در عین حال که در تصاویر، هنر و تکنیک فرش‌بافی دیده می‌شود که شاید همه شانس دیدن آن را نداشته باشند.

او همچنین به کمیاب بودن کارگاه‌های تولید فرش دست‌بافت در تهران پرداخت و گفت: از آنجا که قصد داشتم درباره فرش دست‌بافت کار کنم، پس از مدتی جست‌وجو متوجه شدم که چقدر پیدا کردن حتی یک دار قالی در تهران دشوار و چقدر این هنر کمیاب شده است و جای آن را تولید فرش ماشینی گرفته است، تا حدی که به من گفتند اگر می‌خواهم هنر اصیل فرش‌بافی را ببینم و از صداهایش استفاده کنم باید به قم، کاشان و تبریز بروم.

 

عبدالصالح پاک با بیان این‌که در قصه‌های ما ترس کمتر است، می‌گوید: دست نویسنده ایرانی بسته‌ است و ما بیشتر روی مسائل اخلاقی و عاطفی و احساساتی تأکید داریم.

این نویسنده ادبیات کودک و نوجوان درباره گرایش کودکان به ژانر وحشت با توجه به کلیدواژه‌هایی مانند هیجان‌انگیز، ترسناک و وحشتناک که در عنوان‌ بسیاری از کتاب‌های منتشرشده برای نوجوانان دیده می‌شود، اظهار کرد: ترس لازمه زندگی انسان است و انسان باید ترس را در سنین مختلف تجربه کند. امروزه ما خیلی از بچه‌ها محافظت می‌کنیم، آن‌ها را زیاد از خانه بیرون نمی‌فرستیم و دوست داریم در خانه باشند و به درس و مشق‌شان برسند. در زمان کودکی‌ام در روستا زندگی می‌کردیم، شب‌ها با دوستانمان قایم‌باشک بازی می‌کردیم، چهار نفر مخفی می‌شدند و دو نفر  هم پی‌شان می‌رفتند تا آن‌ها پیدا کنند، در تاریکی جاهایی می‌رفتیم که ممکن بود آن شخص رفته بود اما یکدفعه سگی در مقابل ما قرار می‌گرفت و می‌ترسیدیم. اما امروزه بچه‌ها این ترس‌ها را تجربه نمی‌کنند پس بهتر است این ترس‌ها را در کتاب‌ها و فیلم‌ها ببینند و تجربه کنند.

او سپس با اشاره به کتاب‌های منتشر شده در ژانر وحشت، گفت: کتاب‌های وحشتی که بچه‌ها دارند، می‌خوانند ریشه در ادبیات ما ندارد ما خون‌آشام نداریم یا مثلا کتاب‌های «دارن» شاین محتوایی دارند که در فرهنگ ما نیست، ما افسانه‌ها، غول‌ها و دیوها را داریم. این کتاب‌های وحشت اکثرا ترجمه هستند. البته تبلیغات این نوع کتاب‌ها، نوع و شکل‌ چاپشان هم در جذب بچه‌ها بی‌تأثیر نیست.

عبدالصالح پاک خاطرنشان کرد: در قصه‌های ما ترس کمتر است یا اصلا نیست، اگر هم باشد بیشتر پیام‌های اخلاقی و یا احساساتی است. در واقع دست نویسنده ایرانی بسته است، ما بیشتر روی مسائل اخلاقی، عاطفی و احساساتی تأکید داریم، حتی در کتاب‌هایمان بچه‌ها را تا مرز عشق هم می‌بریم اما نمی‌توانیم وارد مقوله عشق شویم. میدان نویسنده‌های داخلی نسبت به نویسنده‌های خارجی خیلی کوچک است. آن‌ها کتاب‌های ترسناک چند جلدی می‌نویسند اما در ایران کمتر این اتفاق می‌افتد.

نویسنده «چهل دروغ»، «گرگ آوازخوان» و «جاده بی‌انتها» درباره خشونتی که در برخی از کتاب‌های ژانر وحشت وجود دارد، گفت: با ادبیات ترسناک موافق هستم اما با بیان خشونت برای بچه‌ها مخالفم. در زمان کودکی، برای نوشتن مشق‌هایمان هرشب در خانه یکی از دوستانمان جمع می‌شدیم و به نوبت هرکس داستان یا افسانه ترسناک تعریف می‌کرد و هرکس که می‌توانست داستان را ترسناک‌تر تعریف کند، بچه‌ها او را بیشتر دوست داشتند با او ارتباط برقرار می‌کردند.

 

آئین پایانی سومین مسابقه سالانه خودنویس با حضور قاسم صفایی نژاد مدیرعامل انتشارات صاد، جواد محقق دبیر مسابقه، محمدرضا شرفی خبوشان دبیر بخش داستان و روایت نشر صاد و داور مسابقه و جمعی از برگزیدگان مسابقه در سالن اجتماعات خبرگزاری مهر برگزار شد.

خودنویسی حرکتی است که به قله قاف خواهد رسید

محمدرضا شرفی خبوشان مدیر بخش روایت و داستان نشر صاد گفت: به نظر می‌رسد هر بیست نفر برگزیده هستند که تحت نظریک مربی و تحت راهنمایی رمان نویس خوب مطرح کشور، رمان خوب را در فرآیند چندین ماهه به نگارش درآوردند که همین موضوع خودش بزرگترین نعمت است.

وی افزود: این شرایطی که یک جوان و صاحب قلم توانمند می‌تواند با ارتباط با صاحب تجربه کارش را پیش ببرد و تبدیل به یک رمان خواندنی کند، بزرگترین دستاوردی بوده که این سه دوره خودنویس دنبال کرده است و تا الان موفق بوده است.

شرفی خبوشان گفت: موفقیت خودنویس به خاطر این است که نگاهش، یک نگاهی است که تمام تصورات ما را نسبت به نویسندگی تغییر می‌کند. به این معنا که نوشتن کار جمعی است بر خلاف تصور همه کسانی که خیال می‌کنند، نویسنده در خلوت خود می‌نشیند و شروع به نوشتن اثر می‌کند.

وی ادامه داد: خودنویس این موضوع را اثبات کرده که با ارتباط با یک ادم صاحب تجربه و با ارتباط با اعضای این گروه و با ارتباط با جمعی که مدام گسترش می‌یابد، می‌توان اثر خوب و خواندنی و ماندگار را ارائه داد.

وی افزود: قرار بر این است که خودنویس در سال جاری، فینال فینال را برگزار کند، یعنی ۶۰ برگزیده سه دوره مسابقه خودنویس وارد میدان می‌شوند، طرح‌ها را ارائه می‌دهند. همچنین آن برگزیدگان که در سه دوره حق آب و گل دارند و در دوره فینال فینال شرکت می‌کنند و به اضافه ۱۰ نفر از همان ۶۰ نفر اضافه می‌شود و در مجموع گروه ۲۰ نفره شکل می‌گیرد و زیرنظر اساتید مطرح و با تجربه مسیر را طی می‌کنند و در نهایت ما شاهد فینال فینال خواهیم بود که بنظر می‌رسد، اتفاق خوبی رقم خواهد افتاد.

همه خودنویسی ها صاحب اثر می‌شوند

در ادامه صفایی نژاد مدیرعامل انتشارات صاد، با اشاره به این موضوع که «خودنویس»، یک حرکت پیشرفته برای مردمی کردن نشر است، گفت: ما این مسابقه را طراحی کردیم تا بتوانیم همه ارکان صنعت نشر را از بخش داستان و رمان مردمی کنیم. البته در این مسیر مشکلاتی هم بر سر راه مان بود و منکر این مشکلات و نواقص نیستیم، اما به هر حال شاهد اتفاقات خوبی بودیم.

وی افزود: طی چهار سال گذشته شش مسابقه برگزار کردیم که شامل سه مسابقه رمان، یک مسابقه داستان کوتاه، یک مسابقه داستانک و یک مسابقه چت استوری است که در مجموع شش هزار نفر در این شش مسابقه شرکت کردند. همچنین ۷۰ درصد از این تعداد شرکت کننده خانم‌ها و البته ۷۰ درصد از این تعداد شرکت کننده هم غیر تهرانی‌ها بودند.

وی خاطرنشان کرد: کتاب همه ۴۰ نفر که در دو مسابقه خودنویس یک و دو آموزش دیده اند، منتشر خواهد شد. همچنین سعی داریم ۲۰ رمان از کسانی که در سومین دوره مسابقه خودنویس شرکت کرده اند، تا پایان سال منتشر کنیم.

صفایی نژاد گفت: هرچند مشکلات مالی داشتیم و این مشکلات مالی سبب کمبود تبلیغات و چهره سازی برگزیدگان مسابقه خودنویس شد، اما سعی داریم مشکلات را حل کنیم و راهبردمان استفاده از قدرت مردم است. همچنین برنامه ریزی خواهیم کرد تا با استفاده از بازاریابی اجتماعی مردمی، برگزیدگان تبدیل به چهره‌های مطرح شوند.

وی ادامه داد: سعی خواهیم داشت تا کمتر شعار دهیم و بیشتر کار کنیم. همچنین ما بخش دوم مسابقه خودنویس را در سال گذشته فعال کردیم، به این معنا که در کنار کشف و پرورش استعداد داستان نویسی، کار کشف و پرورش استعدادهای ویراستاری را آغاز کردیم که بر این اساس هشت ویراستار جدید کشف و پرورش شدند و البته یکی از این هشت نفر ویراستاران، سال گذشته در مسابقه اندرزگو جایزه بهترین ویراستاری در سطح کشور را دریافت کرد؛ بنابراین یکی از نقاط قوت نشر صاد ویراستاری است.

وی در پایان گفت: از آنجا که محمدرضا شرفی خبوشان مسئولیت بخش داستان و روایت نشر صاد را برعهده داشت، از این پس او مسئول بخش داستان و روایت مسابقه خودنویس خواهند بود. این امر می‌تواند دلگرمی برای شرکت کنندگان باشد و هم آنکه شرکت کنندگان مسابقه خودنویس می‌توانند طی چرخه‌ای به نشر صاد متصل و تبدیل به نویسندگان حرفه‌ای شوند.

بخشی از انتخاب آثار به سلایق داوران مربوط می‌شود

در ادامه خسرو باباخانی یکی از مربیان خودنویس گفت: اگر ۲۰ بار دیگر به عقب برگردم، دوباره همین ۲۰ نفر را انتخاب می‌کنم. همه آموزش‌ها در قالب کلاس‌های مختلف مجازی برگزار شد و تصور می‌کنم از نظر من ۵ نفر عضو گروه من باید اول می‌شدند.

وی افزود: بخشی از انتخاب آثار به سلایق داوران مربوط می‌شود و این موضوع برای همه جشنواره‌ها و مسابقات صادق است. این مربی مسابقه خودنویس گفت: خودنویسی ها باید یادشان باشد که کار بزرگی انجام داده اند و رمان نوشته اند. شاید در مقطعی رمان نوشتن یک رؤیا بود. من در سن ۳۵ سالگی رمانم را نوشتم و حتی اولین رمان زندگی ام را از ۲۵ سالگی آغاز کردم.

وی در پایان گفت: شما خودنویسی ها رمان قابل قبول نوشتید و سال آینده همه شما صاحب کتاب خواهید شد.

نقاشی ناتمام «داوینچی» 

به فرانسه می‌رود

وقتی «لئوناردو داوینچی» در سال ۱۵۱۶ با پادشاه فرانسه سوگند وفاداری کرد و دعوت فرانسوا اول را برای زندگی در فرانسه پذیرفت، سه عدد از مشهورترین آثار خود شامل «سنت جان باپتیست»، «باکره و کودک با سنت آن» و مشهورترین نقاشی‌اش «مونالیزا» را نیز با خود به فرانسه برد که هر سه نقاشی هم‌اکنون در موزه لوور پاریس نگهداری می‌شوند.

با این حال، برخی از کارشناسان آثار «لئوناردو داوینچی» عنوان کرده‌اند که ممکن است او نقاشی دیگری را نیز به فرانسه برده باشد؛ یک نقاشی ناتمام که «داوینچی» مجددا روی آن کار کرد و آن را بهبود بخشید اما علی‌رغم اینکه بیش از ۳۰ سال آن را در نزدیکی خود نگه داشت، هرگز تکمیل نشد.

نقاشی «سنت جروم در بیابان» که لئوناردو در دهه ۱۴۸۰ شروع به کار کرد، به ندرت خانه دائمی خود را در موزه‌های واتیکان ترک می‌کند اما امروز و در نتیجه یک قرارداد در خانه‌ای در کلوس لوس ـ نزدیک قلعه سلطنتی در غرب فرانسه ـ که داوینچی بیش از دو سال تا زمان مرگش در آن زندگی کرد، به نمایش گذاشته شده است.

«فرانسوا سنت بریس» که خانواده‌اش صاحبخانه «کلوس لوس» است، در این زمینه می‌گوید: «۵۰۰ سال پس از مرگ لئوناردو داوینچی، ما این نقاشی را به مدت ۱۰۰ روز در اینجا خواهیم داشت. بسیار فوق‌العاده است که این اثر را به ما قرض داده‌اند که یک بوم منحصر به فرد است، اثری در حال پیشرفت که هر چه بیشتر به آن نگاه کنیم زنده‌تر می‌شود. در آن ما عملکرد مغز داوینچی، تکنیک‌هایش، هوش و طراحی او را می‌بینیم. امیدواریم بازدیدکنندگان به اینجا بیایند تا در مورد آن فکر کنند».

کمتر از ۲۰ نقاشی از آثار «لئوناردو داوینچی» تاکنون باقی مانده که البته نقاشی «سنت جروم در بیابان» بهترین و در واقع درخشان‌ترین آنها نیست؛ این اثر نقاشی غم‌انگیز و عمدتاً بی‌رنگ قدیس لاغر و توبه‌کار قرن چهارم که پدر کلیسای مسیحی محسوب می‌شود را نشان می‌دهد که با سنگ بر سینه‌اش می‌کوبد.

«سنت جروم» محققی که در سال‌های اقامت در بیابان، کتاب مقدس را از یونانی و عبری به لاتین ترجمه کرد، موضوعی محبوب در دوره رنسانس بود که هم نماد انسان‌گرایی و هم دین بود.

این نقاشی زمانی که «لئوناردو» در سال ۱۴۸۱ در فلورانس زندگی می‌کرد سفارش داده شد و زمانی که در سال ۱۴۸۲ به میلان نقل مکان کرد ناتمام ماند. این اثر در طول قرن‌ها چندین بار ناپدید شد و دوباره ظاهر شد و سرانجام در سال ۱۸۵۶ در یک مغازه امانت فروشی پیدا شد و توسط پاپ پیوس نهم خریداری شد.

«گیدو کورنینی» از مسئولان موزه واتیکان می‌گوید که ناتمام بودن این نقاشی برای مورخان هنر و کارشناسانی که از آن برای تحلیل بسیاری از تکنیک‌ها و ویژگی‌های آثار لئوناردو به عنوان یک هنرمند استفاده کرده‌اند، جالب‌تر شده است.

 

وجه مشترک عروسک‌ها دعوت به صلح، اندیشیدن و آرامش است

قصه خلق عروسک‌ها در اقوام، طوایف و قوم‌های مختلف قصه‌ای حیرت‌انگیز و البته معنادار است؛ گرچه تنوع عروسک‌ها بنا به تنوع فرهنگ‌ها وسیع و گسترده‌ است اما وجه مشترک همه آنها دعوت به صلح، آگاهی، اندیشیدن و آرامش است.

فرهنگ‌ هر سرزمین حامل نشانه‌هایی است که حکایت‌گر چگونگی روش زندگی مردم آن سرزمین است. رنگ‌ها، طعم‌ها، چینش‌ها، جشن‌ها، سازها و آواها همه و همه نشانه‌هایی برگرفته و برخاسته از فراز و فرود و نیاز و خواسته مردم در طوایف و قبایل و قومیت‌های مختلف است.

در این بین عروسک‌ها حکایتی شیرین دارند. کمتر منطقه‌ای در ایران می‌توان پیدا کرد که حامل عروسکی دست‌ساز نباشد. قصه خلق عروسک‌ها در اقوام، طوایف و قوم‌های مختلف قصه‌ای حیرت‌انگیز و البته معنادار است که گاه در قامت عروسک‌های بازیچه، گاه در قامت عروسک‌های آیینی و گاه در قامت عروسک‌های نمایشی جان گرفته و به عینیت نشسته است.

گرچه تنوع عروسک‌ها بنا به تنوع فرهنگ‌ها وسیع و گسترده‌ است اما وجه مشترک همه آنها دعوت به صلح، آگاهی، اندیشیدن و آرامش است.

از سویی عروسک‌ها به‌ مثابه مؤثرترین ابزار برای تبادل، ترویج و توسعه فرهنگی محسوب می‌شوند؛ ابزاری که جای آن در سیاستگذاری کلان فرهنگی خالی است و خلاءاش را به‌ خوبی می‌توان در بازار محصولات فرهنگی مشاهده کرد. بازاری که سهم تولید داخل در آن چنان ناچیز است که حتی با کیفیت‌ترین عروسک‌های داخلی چونان غریبه‌ای در میان انبوه محصولات خارجی گمند.

با نگاهی اجمالی به این حوزه می‌توان شاهد تلاش بی‌دریغ و عاشقانه طراحان و تولیدکنندگانی بود که با شرایط حداقلی ایجاد کننده حرکت‌هایی خودجوش و هدفمند بوده‌اند، حرکت‌هایی که برای نشان دادن توان و قابلیت طراح و تولیدکننده ایرانی موثر و روشنگر بوده و از این پس جا دارد تا مدیران فرهنگی مرتبط نقش خود را در اعتلای این جریان مشخص و ایفا کنند.

بدون شک توجه همه‌ سویه و متمرکز بر عروسک‌ها به‌ عنوان محصولی که ریشه‌های عمیق فرهنگی در ایران دارد می‌تواند علاوه‌ بر تقویت هویت و توجه به میراث فرهنگی سبب ایجاد جریانی اقتصادی شده و فضایی نو را در این عرصه ایجاد کند. امید که چنین باشد.