یک متخصص روانشناسی در گفت وگو با امتیاز در پاسخ به سوال خبرنگار ما مبنی بر اینکه علت مشکلات رفتاری فرزندان چیست؟گفت: در پاسخ باید عنوان کرد که خانواده ها به یک درک مشترک از درستی یا نادرستی نرسیده‌اند. اگر خانواده ها در نوجوانی به این چالش برخورد کنند، حتما در کودکی خطاهایی در تربیت داشته‌اند که نتوانستند این نظام ارزشی را به کودک منتقل کنند. وی افزود: والدین باید نوع رابطه خود را با فرزندان مشخص کنند. زمانی که رابطه به صورت مالک و مملوک باشد، تا زمانی که فرزندان در سنین پایین بوده و قدرتی در برابر والدین به عنوان منبع قدرت ندارند، از آن‌ها تمکین می‌کنند اما به محض اینکه قدرت مقابله پیدا کنند، به دلیل اینکه احساس می‌کنند، بی‌فایده و بی‌ارزش بوده و دیده نمی‌شوند، به مقابله با خانواده برمی‌خیزد و اینجاست که زیرساخت احساس حقارت با نوعی خشم در رفتار همراه می‌شود و فرزندان با خانواده به شدت اصطکاک پیدا می‌کنند. فرزانه طهماسبی ادامه داد: والدین باید مسئله پرخاشگری را کنار گذاشته و بیندیشند که چه زمانی احساس حقارت را به فرزندان خود منتقل کرده‌اند. لذا باید این مسئله را درمان کنند نه اینکه به دنبال چرایی خشم آن‌ها باشند. از طرفی متأسفانه والدین به کلام خود توجه نمی‌کنند.  این متخصص روانشناسی تصریح کرد: پدر و مادر امانت‌دار هستند و تمامی عمل آن‌ها واکنش فرزندان را به همراه دارد. زمانی که والدین به دلیل یک شعر خواندن یا غذا خوردن به فرزندان این‌گونه القا می‌کنند که اگر غذا خورده و یا شعر بخوانند، آن‌ها را دوست دارند و اگر فرزندان این کارها را انجام ندادند، والدین بگویند که دیگر دوستتان نداریم، بدانند که باید این مسئله را جایی گران‌تر از فرزندان خود بخرند و این مسئله جایی است که فرزندان احساس می‌کنند والدین آن‌ها را به صورت مشروط دوست دارند. وی افزود: هر نصیحتی که والدین در دوره نوجوانی به فرزندان دارند، آن‌ها با این نگاه به آن می‌نگرند که والدین به منفعت خود می‌اندیشند همان‌گونه که در غذا خوردن دوران کودکی به منفعت خود می‌اندیشیدند. این مسئله در نوجوانی به این شکل برای نوجوان ترجمه شده و در رفتار آن‌ها خروجی پیدا می‌کند. پس والدین باید علت این مسئله را در خود جست‌وجو کنند. البته تمامی این مسائل دارای راه حل است که باید بدان‌ها فکر کرد. این متخصص روانشناسی در پایان گفت وگو با امتیاز عنوان کرد: نکته پایانی اینکه ممکن است روزی فرزندان حرف زشتی بر زبان بیاورند و والدین به دلیل اینکه حالشان خوب است،‌ به حرف آن‌ها بخندند. اما ممکن است که همین فرزند دو سال دیگر همان حرف را تکرار کند و والدین با تندی با او برخورد کنند. این بی‌ثباتی برای فرزندان ناآرامی و ناامنی به همراه داشته و باعث بدرفتاری آن‌ها می‌شود.